| Flott, pl. -en, f. (pap.), der Buschtfilz, les flotres ou feutres (piècès d'étoffe de laine sans couture, sur lesquelles on couche le papier au sortir de la forme).
Flott, pl. -en, f, die Scherwolle, la toison, la laine séparée de la peau par la tonte. S. Rocken.
Fluchen, ostfriesisch. fleuken. De Orsæk van 't Fleuken. Gerd-Ohm koumt insmal bi Jantje- Meuh, de een heel' toucht kinner het. As he tot de deur intrett, heurt he dat de kinner ganz gottlos fleu- ken. — Jantje-Meuh, segt Gerd- Ohm, van wel hebben jo kinner dat fleuken lehrt? — Ja, segh Jantge- Meuh, de Duvel mag weten war de Blixemskinner dat verdamte fleu- ken her hebben. — West man still, west man still, Jantge-Meuh, segt Gerd-Ohm, nu weet ik 't all. 't Ursach vum Fluchen. Den Éhm Gièreg kömmt emol zur Mumm Jènn, dé èng Hèll voll Kan- ner hoit. Wé en zur Dir eran trett, héert en, dat dé Kanner ganz er- schrècklech fluchen. — Mumm Jènn, sät den Éhm Gièreg, vu' wièm hoin eer Kanner dât Fluche' geléert? — Ja, sät 't Mumm Jènn, dât wees der Deiwel wó dé sakertjés Kanner dât verdâmt Fluchen hièr hoin. — 't as gud, 't as gud, Mumm Jènn, sät den Éhmé Gièrg, eweil wees ech et schon.
Fluppdeg! Pardauz! Husch! flac! crac! — Fluppdeg! du lóg en do, plumps! da lag er da.
Fluppen, s. Plófen.
Flûte, f., die Flöte, s. Flaut. — Flûte traversière, die Querflöte; span. flauta traversera.
Fluxion de poitrine, f., der Fluß auf der Brust, die Lungenentzündung (la péripneumonie).
Fó, pl. -en, f. (arch.), die Fuge, der Zwischenraum zweier Werkstücke, wo diese im Mauerwerk zusammenstoßen, le joint.
Fó, pl. -en (men.), der Schlichthobel, Langhobel, la varlope.
Fock, m., (gemein) der große Hunger, la grosse faim. — Vergl. celt. foch, Mund, fochan, Nahrung, Speise.
Fock, m., der Rummel, die Geschicklichkeit, Gabe, Fähigkeit, le fil, le vol.
Fóer, f., die Messe (Jahrmarkt), la foire. — Celt. for, foër; engl. fair; ital. fiêra; span. feria; lat. forum. S. Schoiberfóer.
Fóer, pl. -en, das Meßgeschenk, Jahrmarktsgeschenk, le présent de foire. — Engl. fairing; span. feria.
Fóer, pl. -en, f., die Fuhre (Ladung eines Wagens), la voie, la charretée. — Gaunersp. Fuhre, die große Diebestasche in den Röcken der Laden=, Markt= und Budendiebe, worin dieselben unvermerkt vor dem Kaufmanne Stücke Zeug, Tücher u. s. w. verschwinden lassen.[S. 155]
Fóermann, pl. Fóerleit, m., der Fuhrmann, le voiturier. — Holl. voerman. — Prov. En ale' Fóermann as e' gude' Weeweisér, man muß sich in allen Stücken an erfahrne Leute halten, il faut s'en rapporter en toutes choses aux gens expérimentés.
Foibelen, part. gefoibelt, fabeln, irre, unsinnig reden, besonders von Menschen, die in hitzigen Krankheiten ohne Verstand reden, extravaguer, déraisonner, être en délire.
Foidem, pl. Fièdem, m., der Faden, le fil. — E' Foidem öm de' Fanger bannen, einen Faden um dem Finger binden. Holz gént de' Foidem, starkfaseriges Holz, bois rebours dont les fibres ne sont pas droites.
Foidemsrîcht, nach dem Faden, de droit fil.
Foider, pl. -en, m., (gemein) der Vater, le père. — Goth. fadar; ags. fœder. — Föden in multis adhuc Germanorum dialectis est gignere, hinc fæder, pater. (Gloss. germ.)
Foihren, part. gefoihr, fahren (in seinen verschiedenen Bedeutungen). Prés. Ech foihren, du fihrs, e' fihrt, mir foihren, u. s. w.
Foilmesch, pl. -en, f., der Feuerfunken, la flammèche.
Foindel, pl. Fiændel, m., die Fahne, le drapeau, la bannière. — Holl. vaandel.
Foindelen, part. gefoindelt, herumziehen, herumrennen, trotter.
Foirecht, f., die Furcht, die Angst, la peur, la crainte, la frayeur.
Fois, f. (bouch.), der Haarwachs, das sehnige Ende der Muskeln im Schlachtfleische, das einem weißlichen oder gelblichen Leder gleicht, les tirants.
Foisent, f., die Fastnacht, der Fasching, le carnaval (die Tage in denen das Fleisch noch gilt, in quibus caro valet). On mange beaucoup de viande à cette époque pour se dédommager de l'abstinence que va nous imposer le carême. | |