| Lâgé, m., (comm.), das Agio, Aufgeld, der Aufwechsel, dasjenige Geld, was man über den gewöhnlichen Werth einer bessern Münzsorte bezahlt, wenn man eine schlechtere dafür gibt, l'agio, m. — Ital. l'aggio; ndd. die Laje.
Laisbock, pl. -böck, m., in der niedrigen Sprechart, der Laushund, lausigte Mensch, le pouilleux. — Holl. luispook.
Laiskraud, n. (bot.), der Läusesaame, Sabadillsaame, la cévadille.
Lait de poule, m., jaune d'œuf délayé dans de l'eau chaude avec du sucre, die Hühnermilch.
Lâla, pl. -en, m., in der gemeinen Sprechart, der Laffe, läffische Mensch, le nigaud, niais, dandin.
Lællé, pl. -en, m., s. das Vorige. — Vergl. lällen; engl. loll, die Zunge herausstrecken; bair. Lalli, Lalle, der Maulaffe.
Lambris, m., das Getäfel. — Vergl. celt. lam, Holz, und bris, geschnitten.
Lamèntéren, part. gelamèntéert, wehklagen, jammern, lamenter. — Lat. lamentare.
Lammel, pl. -en, f., der Schmutz, l'ordure, la crasse. — Vergl. mittelalt. belammeln, beschmutzen.
Lammelzeg, schmutzig, wird meistens von den Füßen der Strümpfe gesagt, sale, crasseux.
Lamóer, für Namóer, Namur (géo.), au confluent de la Meuse et de la Sambre.[S. 262]
Land (à) halen, Einhalt thun, einhalten, s'arrêter, se modérer.
Landschlecher, pl. id., m., die Blindschleiche, l'orvet, l'orvert, petit serpent très commun en Eurepe.
Länge Verband, m. (arch.), die Schiftung, le joint d'aboût.
Langhalm, m., 1 (bot.), die Schmiele, das Schmielengras, la canche; 2° die Hut auf leeren Feldern, die Trift, la vaine pâture.
Langkef, pl. -en, m. (char.), der Langwagen, Langbaum (das lange Holz am Wagen, welches das vordere und hintere Gestell mit einander verbindet, la flèche.
Längt, pl. -en, f., die Länge, la longueur. — Holl. lengte; engl. lenght.
Lann, pl. -en, f. (bot.), die Linde, le tilleul.
Lanne'blé, pl. -en, f., die Lindenblüthe, die wohlriechende, gelbliche Blüthe der Linde, la fleur de tilleul. S. Krakelsnoss.
Lannenthé, m., der Lindenblüthe=Thee, le thé de fleurs de tilleul.
Lânst, längs, le long. — Lânst de' Wee, längs dem Wege hin, dem Wege entlang, le long du chemin. — En hoit es lânst 't Lèppe' krît, (in der gemeinen Sprechart), er ist tüchtig geschmiert worden, er ist übel weggekommen, il a été sanglé, on lui a fait un rude traitement, il a été sévèrement condamné.
Lânst goën, vorbei gehen, passer. — Engl. go along. — Èng schén Damm sot emol: »Ech héren esó vill Leit sech bekloën, dat se sech ennuyéren. Dât as, weil ze sech net ze beschäftegen, an sech net mat sech sèlver ze önnerhale' wessen. Mir get 't Zeit menger Lièwen net lâng: wann ech elèng doheem sen, dann hoilen ech e' Boch, ech leee' mech op 't Fenster, an ech kucken 't Leit dé lânst gin.« — Am lânst goën, im Vorbeigehen, en passant. — Dât geet ièch lânst 't Nois, davon wird man euch das Maul sauber halten, il faut que vous vous en torchiez la barbe. — Holl. dat gaat uwen neus vorbij.
Lânst kommen (der), entgehen, échapper.
Lanter, pl. -en, die Laterne, Leuchte, la lanterne. — Engl. lantern; holl. lantaarn. — L'invention des lanternes remonte à la plus haute antiquité. Les anciens se servaient de vessies pour faire des lanternes. — Le 4 juillet 1645 fut publié et fait savoir par les carrefours de Paris que en chacun hôtel d'icelle ville y eût sur la fenêtre une lanterne et une chandelle ardente durant la nuit. Depuis ce temps, chaque bourgeois fut chargé d'illuminer sa croisée jusqu'à l'établissement des lanternes publiques.
Lanter, pl. -en, f. (meun)., der Drilling, la lanterne, petite roue formée de plusieurs fuseaux, dans laquelle engrènent les dents d'une autre roue.
Lantermächer, pl. id., m., der Blechschläger, Klempner, Laternenmacher, le ferblantier, lanternier. — Engl. lanternmaker; holl. lantaarnmaker. | |