| Bunnert ON.: «Bonnert» — Dorf der belg. Prov. Lux. — B. 26.
Bunnes M.: s. Binnes.
Bunnibäi M.: «Knopfkreisel» (s. Bounebäi).
Bunsel (lok. Bonzel) F.: «Rolle fertigen Leinens» — Sobald das Leinen vom Webstuhl herunter ist, wird es op d'Halschent gefaalt an d'Rëpp dra gemat, die Seite mit der Rippe ist die rechte Seite, die andere ist die ebes Säit; schließlich wird das Ganze zu einer Bunsel aufgerollt, und am Geschick des Webers liegt es, ob ihm das schöne Herz in der Mitte gelingt.
bunselen (neben: bënzelen, lok. Westen: béinzelen) trans. Verb.: «kleine, runde, geschälte Kartoffeln in heißem Fett braun braten» (s. Bunzel, Binzelchen); lok. bisw. wie bunzelen.
bunz Interj.: s. bonz.
Bunz M.: «Zwerg, kleines Kind, kleiner Mensch im allgem.» (s. Binz).
bunzeg Adj.: s. binzeg.
Bunzel F.: 1) «nußgroße Kartoffel» (cf. bunselen); 2) «kleiner Knicker» (cf. Binzelchen).
bunzelen intr. Verb.: s. bonzelen.
Bunzlabam M.: «Purzelbaum».
Buppen, Dim. Bippercher Pl. F.: «Kartoffeln» (bes. in der Kinderspr.).
buppen trans./intr. Verb.: «coire» — übtr.: wann dat der nët gefällt, da muss de der en anert b. (zu einem wählerischen Menschen, auf irgendeinen Gegenstand bezogen);
buppstäärzeg Adj.: «verliebt»; Abl.: Buppstäärzegkeet F.
buppsat Adj.: s. buck-, puppsat.
Bur (Norden: 'burən) M.: «Brunnen, Quelle, öffentlicher Waschbrunnen» — Spww.: 't as kee B. esou klor, e gët alt emol dréif am Jor (auch in harmonischen Haushalten kommt es bisweilen zu einem Wortwechsel) — 't daarf een nët soen: B., ech drénken net vun der — s. briechen; Raa.: 't muss een op de richtege (Wb. 06: rechte) B. goen (man muß sich an den richtigen Mann wenden) — Waasser op de B. droen (auch: an de Pëtz schëdden, Eulen nach Athen tragen) — 't as um B. gesot gin (es ist in aller Öffentlichkeit gesagt worden — Anspielung auf die Redseligkeit der Wäschfraen); Dim.: Biirchen M. s. d.
Bur ON.: 1) «Born» — Dorf der Gem. Mompach, Kant. Echternach — 292; 2) «Bour» — Dorf der Gem. Tüntingen, Kant. Mersch — 324.
Bur-: -déier N.: «Flohkrebs, gammarus pulex»; -hok M.: «Brunnenstange mit Haken»; -krop M.: = d. vor.; -waasser N.: «Brunnenwasser» (im Ggs. zum Reenwaasser); -wollef M.: -hok, -krop.
Bure(n)- zum Ausfall des silbenausl. -n cf. Fußn. S. 5: — -déierchen [Bd. 1, S. 166] N., -kriips M. = Burdéier (s. d.); -kascht (im Norden dafür: -gress) M.: «echte Brunnenkresse, nasturtium offic.» — wëlle B. (Quellenehrenpreis, Veronica beccabunga — bot.); bisw. auch das Dim. -käschtchen; Wortspiel: Burekascht, da's Waasser.
Burgunner, Burgunder M.: «Burgunder» 1) eigtl.: «Einwohner der Bourgogne»; 2) Spitzname für die Luxemburger bei den Lothringer Grenznachbarn; 3) «Burgunderwein»; 4) bot.: «blauer Arbst, vitis generosa» (s. Pinot) — fréie B. «grauer Clävener, vitis praecox»; Zussetz.: B.-bösch M.: «Wald bei Niederkerschen» (frz. bois des deux Bourgognes); B.-gesiicht N.; -nues F.: «Rosarea» (im Gesicht, an der Nase); B.-zéif F.: «Fußgicht».
Burrasch F.: s. Borretsch.
Burzel M.: «Tümmler» (Taube) — (Wb. 06: eigtl. Purzeltaube — hat die Eigentümlichkeit, sich aus der Höhe durch mehrmaliges Überschlagen fallen zu lassen, bes. wenn sie von einem Raubvogel verfolgt wird. So sagt man auch von einem Kinde: et as d'Trapen erof geburzelt, um anzudeuten, daß es sich beim Fallen überschlagen hat).
burzelen intr. Verb.: «fallen, purzeln, sich überschlagen» (s. d. vor.).
Bous (bu:s) ON.: 1) «Bous» Gem. Bous, Kant. Remich — 514; 2) «Grosbous» — Gem. Grosbous, Kant. Redingen — 208. | |