| hoochen intr. Verb.: = hoken.
Hoosch F.: = Hausse sub 2 (s. d.).
Hooss, Hooss(el)echt, Hoossel(t), Hoasslicht (lok. Ostrand -oa-, -icht) F.: «Hast, Übereile, Nervosität» — ech war an enger H. — an der H. hat et sech nëmmen hallef ugedon — dafür auch (mit Kürze): Hos(s)el.
hoosseg (-oa-, -ig), hoosseleg Adj.: «eilig, hastig, überstürzt, nervös» — en hoossege Mann soll keng Ochsen dreiwen (gelegtl. mit der lok. Neckerei verbunden: a wär en och vun Dickerech) — dazu die Abl.: H.-kät, -keet F.
hooss(el)en (-oa) Verb.: 1) intr.: «(sich) eilen, hasten» — Echt. wann s d'esou hoass, da kréis d'e Stéch (de Steech) an d'Säit; 2) trans.: «in der Hast abfertigen» — en hat esou vill Leit am Buttek, en huet alles missen h.
Hopéiter M.: «beschränkter Mensch».
hopp (cf. dazu hëpp) Interj.: Ruf zum Antrieb — häufig in Verb. mit andern Wörtern: dajee h., allez h.! — h. a fort! — h. a virun! — h. an derduerch! — ech hat et knapps gesot, an hien h. an duerch d'Bascht (an derduerch, an der Deiwel) — gelegtl. als Prädikatsnomen: hien as h. a fort — h. mat iech! — elo geet et h. an d'Bett! — Kinderreim: H., h. Päerdchen, Zou der grousser Häerdchen (zou der rouder Millchen), Eist Gréisst dat kritt e Fillchen, dat Fillchen (Dim. zu Fillen «Füllen») huet e wäisse Fleck, 't werft eist Këndchen an den Dreck, Pardutzeli, pardutzeli, Do läit et do — zu Beginn statt h. häufig auch jupp (s. d.) — andere Var.: H. h. Päerdchen, Mir reiden op de Mäertchen (Dim. zu Maart «Markt»), H., h. Fillchen, Mir reiden no der Millchen, D'Fillchen huet e wäisse Fleck usw. (d'Fillchen dréit e Säckelchen, de Jhämpi as e Quäckelchen); H. Marjännchen, h. Marjännchen, Looss déng Pëppercher (Dibbes-cher) danzen — oder: looss déi Baueren danzen!
hopp(e)la Interj.: 1) bisw. ähnlich wie hopp (s. d.); 2) bes. beim Fallen, Springen, Stolpern — 't soll een nët h. son, dees 't wier ('t ass) een doiwwer — h., elo wars de bal gefall!; 3) gelegtl.: Ausruf der Freude, Befriedigung (beim Gelingen).
hoppelen intr. Verb.: «hoppeln, humpeln».
Hoppert I männl. Vorn. = Var. zu Haupert (s. d.).
Hoppert II M.: «Rindenflöte» (cf. Happ III).
Hoppeschhaff Hofname, bei Rindschleiden.
Hopsassa M.: 1) «leichtlebiger Mensch»; 2) «ausgelassener Tanz, ausgelassenes Treiben» — huet deen H. da bal en Enn?
hopsen intr. Verb.: «hüpfen» — 't as gehopst wéi gesprong(en) (es ist dasselbe).
Hopserei F.: «unformales Tanzvergnügen».
Hopsert M.: 1) «kurzer Sprung»; 2) «lustiger Tanz» (cf. Hopsassa, Hopserei);
Horaire (wie frz., auch mit anl. h- und Ton: 1) M.: «Fahrplan (bes. der Eisenbahn), Stundenplan» — dafür gängig, aus dem Hd. Faarplan(g) (cf. dazu BRUCH, Chemins de Fer et Patois, Cahiers lux. 1953).
Hora(a)ss I F.: «Hornisse, Wespe» — cf. Haraspel.
Hora(a)ss II F.: «schwere Arbeit, Krisis, Höhepunkt einer Anstrengung» — 't as eng H. fir dat ze maen — wann déi H. (bis) eriwwer as, da geet et besser (cf. frz. harasser). [Bd. 2, S. 176]
Hora(a)ss III ON.: Häusergruppe der Gem. Bettborn, Kant. Redingen — op der H.
Horizont M.: 1) «Gesichtskreis»; 2) übtr.: «intellektuelles Fassungsvermögen» — dat geet nët a säin H., iwwert säin H. (cf. auch: Huttschnouer).
Horrbock M.: «wildes ausgelassenes Mädchen».
Horri (lok. Esch-Alz.) M.: «wilder, ausgelassener Bursche».
Hors d'œuvre (hor/də:vər — Pl. Hors d'œuveren) F.: «kalte Vorspeise, Schwedenplatte».
Hoquet (Ga.) M.: «Rollwagen» (frz. haquet).
Hortense (/hortÃs) F.: 1) weibl. Vorn.: «Hortensie» — erscheint als: Ortass, Ottass, Otti; 2) «Gartenhortensie» — in dieser Bed. auch: Hortensia (mit frz. u. deutscher Aussprache).
Hossegässel F.: «alte Straße in Luxemburg» — soss rabbelt et an der H. (Strafandrohung).
Hos(s)el F.: «Eile, Hast».
hos(s)eleg Adj.: «eilig, überstürzt» — engem hoselege Mann as keen Iesel bedéngt (cf. die ähnl. Raa. sub hoosseg) — dazu die Abl.: Hoselegkät, -keet F.; cf. auch haseleg.
Hotel M. (daneben F. und N. — meist /o:tεl gespr., auch /ho:tεl und o:/tεl): «Hotel» — nu géi mat esou eppes an (d)en H. (wenn jem. sich daneben benimmt) — drohend: an da geet et an d'H. am Gronn (ins Gefängnis — cf. Grond, Gronn II, S. 84).
Hotellier (-je·, auch Hotelljen — meist Ton: 2) M.: «Hotelier».
Hotelskascht M., -kichen F.: «Gasthauskost» — dës H. gët ee séier midd.
hott(s) lok. auch hëtt(s) Adv.: 1) «rechts» (bes. als Zuruf an die Zugtiere gerichtet) — meist in Raa. in Verb. mit har (s. d.); das einsilbige h. fordert in der Regel zu einer kürzeren Wendung, längere Formeln dagegen, etwa (jü) hott ëmi (jurr), zu einer größeren Umkehr — en as h. an har gelaf, e wosst séngen (sénger) Hänne kee Roots méi; 2) «ganz und gar» in der Ra.: d'Haus war hotts verbrannt (= zu Botz op, zu Staf an Äschen) — hëtt an har trëllen; 3) entwertete Floskel in der Ra.: en huet weder hotts nach kouns gesot (er hatte gar nichts einzuwenden, war vollständig verlegen; erklärend: esouvill wéi dir, an der wart nët derbäi); bisw. nur steigendes Präfix: hottsfatz, hotts a fatz «ganz zerfetzt», hottsgeckeg «ganz verrückt» — ähnlich wie fatz- (s. d.).
Hotter- (zur Bed. cf. verhotteren, Gehotter) -buedem M.: «aufgeschütteter Boden»; | |