| Knujhel F.: 1) «unerwünschte Falte in Kleidern»; 2) «Zerknittertes, unordentlich Zusammengeballtes» — eng K. Pobeier; 3) «Verkrustung im Wollknäuel» (die beim Weiterstricken hindert) — ech hun eng K. — dafür auch Wurrel, Warrel s. d.; 4) «verwahrlost aussehende Frau» — 't stoung esou eng K. op der Dir — dafür a. Hutzel s. d. sub 2.
knujheleg (Osten knuseleg, knuselig) Adj.: 1) «zerknittert, zerknüllt»; 2) «unordentlich» — k. am Stot.
knujhelen (Osten knuselen) trans. V.: 1) «knittern, knüllen»; 2) «pfuschen»; 3) «unordentlich sprechen» — dee knujhelt sech emol eppes do zesummen; dazu die Abl. Geknujhels N., Knujhelerei F. und die Zussetz. verknujhelen, zerknujhelen s. d.
Knujheler (Osten Knuseler s. d.) M.: 1) «jemand, der sich gern mit Kleinarbeiten beschäftigt» — s. Knécheler sub 1; 2) «Pfuscher»; 3) «jemand, der emsig hinter Frauen her ist» — ad 2 s. Knueweleksklees-chen, Knuewelekskréimer, Triweler.
Knull F.: «Kunkelbaum» (spindelförmig zugeschnitten) — frz. arbre en quenouille.
Knupp (Pl. Knuppen, lok. Knipp, Dim. Knippchen s. d.) F. (Ösl. auch M.): 1) «Beule» — wuer hues de dech gestouss, du hues jo eng K. op der Stir (eine Beule an der Stirne) — spaßh.: la K., die Bëls; 2) «Anschwellung, Geschwulst» — dat gët eng K. an de Bauch (z. B. wenn jemand einen dicken Apfel ißt); 3) «Höcker»; 4) Pl. «weibliche Brust, Busen»; 5) «dickes, unförmiges Stück» (etwa Holz, Lehm, Gold, Zucker), auch von einem unförmigen [Bd. 2, S. 416] Aststück gesagt, das sich unter dem gehauenen Holz befindet (Ga) — eng K. Zocker — en hat mer eng K. Ham erofgegarrelt, ech hätt fir eng Stonn drun ze knae gehat; 6) bezeichnet gewisse Arten von Kohl, gelgtl. auch von Stoppelrüben (letzteres z. B. lok. Kirchberg) — s. Knuppekoul; 7) «kleines Zuckergebäck» (lok. Echt.); 8) a. «Hügel, Anhöhe, Erhöhung im Gelände» (Nösl. in dieser Bedeutung M.) — häufig in oder als FN. — hiirt Haus läit op der K. — 't kann näischt waassen an däm Stéck, 't leckt ganz um K., wu kä Buaddem mi as (Nösl.: es kann nichts wachsen in jenem Stück Land, es liegt ganz auf der Anhöhe, wo kein Ackerboden mehr ist) — wann den X. stierft, da gët et e Lach an de Buedem an eng K. uewendrop; b. «Ortsviertel» z. B. in Wiltz, Niederwiltz, Bondorf, Weidingen (dort a. Straßenname) — ä vum K. (Bondorf); dazu der Hausname a Knuppen (auf einer Anhöhe gelegen) cf. a. zu 11 b; 9) übtr. «dicker, plumper Mensch» — eng K. (Flääsch) (von einer dicken Frau gesagt); 10) «Schlag mit der Faust» (meist Pl.) — e kritt Knuppe gesat (er bekommt Schläge) — lo get et Knipp (Nösl.) — cf. Knuppes sub 3; 11) a. «derbe Faust» — ech wëllt deem nët ënner d'Knuppe geroden; b. iron. für «grobe, ungeschlachte Sippschaft» — en as a Knuppen doheem; 12) s. Bécksert — wat as dat eng K.! (verächtlich); 13) als Quantitätssteigerung in den Raa. mer hate Knuppe Fräd (wir haben uns außerordentlich gut amüsiert, auch iron.) — en huet Knuppe Gold (auch en huet Gold mat Knuppen).
Knuppauto M.: «elektrisch getriebenes Auto, Scooter» (Rummelplatzspiel).
Knuppe(n)-/knuppen- -batti M.: «Grobian» (auch mit andern Vornamen verbunden); -déck Adj.: «faustdick» — en huet et k. hanner den Oueren (ist mit allen Wassern gewaschen); -haart Adj./Adv.: «steinhart» — 't as k. gefruer (steinhart gefroren); -koul (Pl. -kéil) M. s. Kolraf sub 2; -schank (lok. Bollendorferbrück) F. s. Béckel II, Knéchelchen; -zocker M.: s. Houschtzocker.
knuppeg Adj.: 1) «uneben, höckerig» — e knuppege (knuppeche) Wee — s. knubbeleg; 2) «begütert, reich» — e knuppege Bauer; 3) «ungeschlacht, schwerfällig» — s. knuppesseg — dazu die Abl.: Knuppegkät, Knuppessegkät F.
knuppen V. trans.: 1) «mit der geballten Faust schlagen, verhauen» — en huet em eng gutt geknuppt — se hun op e geknuppt, datt et geknaalt huet — lo knuppt et (jetzt gibt's Schläge, auch: es donnert, es schießt s. sub 3); 2) «heftig anprallen» — elo hannen sin zwéin Autoën openä geknuppt; 3) «knallen, dumpf schallen» — am Krich huet än et dack k. héieren (hat man es häufig knallen gehört) — gët geknuppt? (so fragen Jugendliche vor der Kinovorstellung, um sich zu vergewissern, daß es wunschgemäß rauh hergeht); 4) trans. u. absl. «büffeln, ochsen» (Pennälerspr.) — e knuppt de ganzen Dag — en huet drop lass geknuppt, an 't as em dach nët duergaang (ist trotz eifrigen Studierens im Examen durchgefallen) — wat knupps de do? — ech knuppe meng Geometrie; 5) (gemein) «coire»; ad 1-4 die Abl.: Geknupps N., Knupperei F. — dat war eng K., 't gouwen der elauter wéi keng kleng (scil. Schläge) — dazu der Hausname a Knuppen.
Knupperdulles s. Knubberdulles.
Knuppert M.: 1) «fester Stoß, schwerer Aufschlag beim Fallen» — wat gouf dat e K.!; 2) «krachendes, auch dumpfes Geräusch» (etwa Donner, Kanonendonner) — s. Poufert, Knalert, Kraachert; 3) s. Bécksert; 4) s. Klutert sub 2; 5) «Kirmesknallstein» (der beim Aufprallen auf den Boden einen lauten Knall gibt).
Knuppes M.: 1) «Grobian»; 2) «jemand, der rücksichtslos zuschlägt»; 3) (Plur. tant.): «Schläge» — lo gët et K.!; 4) «saurer Wein» — s. Knuet sub 10.
knuppesseg (Merschertal; Ostrand: knuppesig) Adj.: «ungeschlacht, schwerfällig» — s. knubbeleg.
Knusel (Osten) s. Knujhel.
Knuseloarbicht (lok. Echt.) F.: «Pfuscharbeit».
Knuselprouder (lok. Echt.) M.: «Schürzenjäger» — de K. as een, deen d'Fangere nët hale kann voan de Fraleit oder dee gären ëm d'Fraleit erëmhantéiert.
knuselig (Osten) s. knujhelig.
knuselen (Osten) trans. V.: 1) u. 2) wie knujhelen s. d.; 3) «hinunterwürgen» — da knuselen se su dat Eessen eran (sie würgen das unordentlich zubereitete Essen hastig hinunter); 4) «die Zeit vertrödeln» — ad 4 s. verlabréieren, verkléngelen — ad 1-4 die [Bd. 2, S. 417] Abl.: Knuselerei F. und die Zussetz. verknuselen s. verknujhelen.
Knuseler (Osten) s. Knujheler — ad 2 die Zussetz. Fraleitsknuseler M.
Knut (lok. Esch-Alz.) M.: «Murrkopf».
Knutt s. Knuet.
Knutz, Knutzel F.: s. Knackert, Knaup.
knutzelen s. knaupen.
knu(u)tschen trans. V.: 1) «feine Wäsche mit den Händen bearbeiten» — cf. knéitschen; 2) «an Weibern herumhantieren» — dazu die Zussetz.: Knu(u)tschfleck M.: «Resultat ungestümer Liebesbezeugung» — Abl.: Geknu(u)tschs. | |