LWB Luxemburger Wörterbuch
 
Qualzert bis quääsch, quie(r)sch (Bd. 2, Sp. 476b bis 477b)
 
Qualzert M.: «mit Skrofeln behafteter Mensch».
 
qua(a)ms (Osten; Grevenmacher auch bequa(a)ms) Adv.: 1) «vorgeblich, zum Schein» — ech hat et fir q. gesot; 2) «fast, beinahe» — ech hu mech fir q. gefrot — das Rh. Wb. hat quanzis — cf. lat. quam si — cf. verquamst.
 
Quandel M.: «Hohlschacht im Kohlenmeiler».
 
Quank s. Quonk.
 
Quankel, Quanker: in Abzählreimen z. B.: Ennéi, dennéi dotz/ Quënkel, Quankel, Sëlwerschotz (MERSCH, Kinderreime Nr. 406, 407).
 
Quant I M.: 1) «Spaßvogel» — s. Quantes sub 1 u. 2; 2) «Windbeutel» — dafür auch Quëntert s. d.
 
Quant II M.: 1) «Eisenspitze am Fahrbaum, mit dem das Schiff vorangestoßen wird»; 2) «große Ruderstange, Stoßstange mit Haken» — lok. Kont, Quënt s. d.
 
Quantbam M.: «Fahrbaum». [Bd. 2, S. 477]
 
Quantes M.: 1) «Spaßvogel» — s. Quant I sub 1 — en droleche Q.; 2) «Querkopf, ungeschliffener Bursche»; 3) «schwerfälliger Mensch» — cf. Flantes.
 
Quantitéit F.: «Quantität».
 
Quantum, Quantem M.: «Quantum, bestimmte Menge» — en huet säi Q. (= Kont — ist betrunken).
 
Kuarreklos M.: lok. Nösl. — hän as ëmmer iäweschte K. — cf. Kopphär.
 
Quart F.: beim Piquetspiel 4 aufeinanderfolgende Karten gleicher Farbe.
 
Quarta F.: wie hd.
 
Quartaner M.: wie hd.
 
Quartéier M.: 1) «Quartier, Unterkunft» — se hu Q. bezun (Militärspr.) — mer haten e schlechte Q.; 2) «Wohnung» — dafür meist Quartier (s. u. Ka.); 3) s. Quad(d)éier.
 
Quartett M.: wie hd.
 
Quascht (lok. Vianden Quoast, Echt. Quast, Quoost R IV 2) M.: 1) «Menge» — 't gët e Q. Uebst dëst Joer — übtr. da looss de Q. kommen (heraus mit der Neuigkeit); 2) «Wust» — huel mol dee ganze Q. do ewech.
 
quas(s)elen intr. V.: «schwatzen».
 
Quas(s)elbrudder M.: «Schwätzer».
 
quasi Adv./Conj.: «gewissermaßen, gleichsam, fast» — in halbgelehrter Redeweise: dat as q. eng Noutwendegkät.
 
Quast F.: «Quaste, Troddel» — cf. Quaast.
 
Quatéier s. Quartéier.
 
Quatember M.: «Abstinenztage (Mittwoch, Freitag, Samstag) am Anfang der vier kirchlichen Jahreszeiten» (Advent, Fastenzeit, Pfingstwoche, September) — auf diese Tage fallen auch die priesterlichen Weihen.
 
Quatsch M.: 1) «Quatsch, Geschwätz» — dazu die Abl. Gequatsch N.: «Quatscherei» — aus deem sengem G. soll der Däiwel klug gin; 2) «Unsinn, sinnlose Plackerei» — esou e Q. — wat déi do ënnerhuelen as alles Q.; 3) spaßh. für «Koadjutor» (im bischöflichen Konvikt).
 
Quatschbeidel, Quatschkapp M.: «alberner Schwätzer, Faselhans» — lo wäre mer deem Q. senger gutt lass.
 
quatscheg Adj.: 1) «weich, breiig, schmierig»; 2) «albern, dumm»; 3) «übel» — 't gët engem bal q., wann än deen héiert.
 
Quatschegkät F.: «Schwatzhaftigkeit».
 
quatscheleg Adj.: 1) «speckig, dick, wohlbeleibt»; 2) «klebrig»; 3) «albern»; 4) «schwach, wackelig, gebrechlich» — en as al a fänkt u q. ze gin.
 
Quatschelegkät F.: «albernes Wesen».
 
quatschen intr. V.: 1) «albernes Zeug reden»; 2) vom Geschrei der Krähen gesagt — d'Kuebe quatschen, wa se beienä sin a schéngen ze berootschloen; 3) «zutragen» — deen huet bestëmmt gequatscht — s. rapportéieren; 4) s. knätschen — dazu die Abl. Gequatschs N.: «Quatscherei, Zuträgerei».
 
Quatschert M.: «Vielschwätzer» — s. Trotert.
 
quatteg Adj.: «mit schwer zu vertilgendem Unkraut durchwachsen».
 
Quattegras s. Dunngras, Spalgras.
 
Quatten I (lok. Mosel) Pl. tant.: s. Quadden.
 
Quatten II Pl. tant.: «vertrocknete Zwetschen».
 
Quatuor M.: «Quartett» — frz. quatuor.
 
Quawäächrékelchen s. Kawäächelchen.
 
quääsch, quie(r)sch (lok. queesch) Adj./Adv.: 1) «quer» — wann der q. duurch de Bësch gitt, da kommt der éischter dohinner — 't as hei q. iwer d'Strooss — e lääft bei den Dokter, wann en ä q. sëtzen huet (scil.: einen Bauchwind — er ist allzuängstlich um seine Gesundheit besorgt); 2) «schief» — dat Stéck leit q. am Hank — e Stéck q. asetzen (an einem Kleidungsstück) — übtr. en as haut q. gewéckelt (bei übler Laune) — mer hun déi Saach q. ugepaakt (falsch angefaßt) — d'Saach as q. gaangen (unerwünscht verlaufen) — en hëlt et q. (nimmt es übel); 3) «bösartig, unverträglich, feindlich» — en huet keng q. Oder am Laif (ist gutmütig) — das emol e quääscht Kand — en huet e quääsche Charakter — dee quääsche Kärel paréiert nët — ech kann och q. gin (jetzt hört der Spaß auf) — si huet q. gekuckt (feindlich); 4) «gerissen, durchtrieben» — 't as där Quääscher än; 5) «betrunken» — e war gëschter erëm q.

 

Eingabe
Wörterbuchtext:
Stichwort:
 
  

 

© 2010 - Projekt LexicoLux des Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises der Universität Luxemburg, in Kooperation mit dem Kompetenzzentrum für elektronische Erschließungs- und Publikationsverfahren in den Geisteswissenschaften an der Universität Trier
Hinweis zum problematischen Wortgut