LWB Luxemburger Wörterbuch
 
Laus- bis lavéieren (Bd. 3, Sp. 20a bis 21b)
 
Laus-/laus- (s. a. die Komp. unter Lais) -aangel M.: «treuloser Mensch»; -beidel M.: a. «energieloser, verächtlicher Mensch»; b. «kleiner Schlingel»; c. (Nösl.) «Querulant»; -bengel, -bouf M.: «Lausbube, Spitzbube» — dat sin esou Lausbouwen; -bouweg Adj.: «laus-, spitzbübisch»; -bouwegkät, -keet, -bouwerei F.: «Ungezogenheit junger Burschen»; -bouwegeschicht F.: «Lausbubengeschichte»; -bouwegesiicht N.; -däiwel M.: «verächtlicher Mensch»; -hond M.: «verächtlicher Mensch»; -jong M.: «Lausbube»; -kärel M.: 1) «gemeiner Mensch» — dafür auch: Laustibi; 2) «Schwächling»; -männchen M. s. -hond; -mudder F.: «gemeiner, schmutziger Mensch»; -pitsch M.: «Kind, das den Kopf voll Läuse hat» — s. Laus sub 1); -tibi M. s. -kärel sub 1); -zippel M.: 1) «gemeiner Mensch»; 2) «ungezogener, lügnerischer, unredlicher Gassenbube».
 
lauscheg s. luusseg.
 
lauschtereg Adj.: 1) «zum Horchen geneigt» — e lauschterege Bouf; 2) dafür auch lauschteg — «heimelig, traulich» — eng l. Plaz am Bësch.
 
lauschteren (Nösl. lausteren, Echt. lusteren) intr./trans. Verb.: 1) «zuhören» — lauschter emol, wat as dat? — nu lauschter emol gutt! (paß auf, höre gut zu!) — lauschter mol än deen un (von jem., der gerne tönt oder aufschneidet) — e lauschtert op keen (bleibt stur bei seiner Ansicht) — iron.: lauschter du op keen a maach du wéi s du (betont) wëlls — spaßh. lauschter, lauschter, 't kënnt e Fuerz zu bauschter — lauschter! (still, höre) — nu lauschter emol, dat do kann nët esou weider gon!; 2) «aufhorchen, um etwas zu erfahren» — e lauschtert wéi e Spëtzbouf (wéi en Hues, derber eng Sau déi), deen an d'Baach (säächt) pisst — e lauschtert wéi e Kueder, wann et donnert — e lauschtert mat den Aën (er hört mit weit aufgerissenen Augen gespannt zu); 3) «anhören, abhören» — ech hun d'Wieder am Radio gelauschtert (die Wetternachrichten am Rundfunk abgehört) — hues de de Radio (d'Noriichten am Radio) gelauschtert? (hast du die Nachrichten am Rundfunk abgehört?) — ech wor dëse Concert l. (war mir dieses Konzert anhören).
 
Lauschterfiiss-chen M. s. Dues sub 2).
 
Lauschternéckel, -tinnes, -sak M.: «Horcher» — d'Laustertinnëssen an d'Aastkickerte (Astlochgucker, heimliche Zuschauer) kréien de selwechte Lunn, dat as e schwéiere Fouss bei d'Këst; 2) (Echt. bisweilen) «Ausplauderer».
 
Lauschterer M.: «Horcher» (pej.) — s. auch die vorigen.
 
lauseg Adj.: 1) «matt, übel, träge, schlaff, arbeitsmüde» — 't as mer sou l. haut, ech kann näischt maachen; 2) «schlecht gelaunt»; 3) «unerquicklich» [Bd. 3, S. 21] — da's eng l. Geschicht (eine lästige Sache) — l. Zäiten — Ra. Kanner, kaaft Kämm, et komme l. Zäiten; 4) «gemein, unredlich» — e lausege Wiirt.
 
Lausegkät, -keet F.: 1) «Mattigkeit, Trägheit»; 2) «Schlechtigkeit, Gemeinheit»; 3) «Geiz».
 
lausen (Ettelbk. lεusən) trans./refl. Verb.: 1) «nach Läusen absuchen» — en as am Gaang sech ze l.; 2) «stehlen» — si hun em d'Bire vun dem Bam gelaust trotz dem Hond; 3) «abgewinnen, abluchsen» — se hun en an der Kaart elle gelaust; 4) a. «sich jemanden vornehmen» — ech wäerd mer deen emol l.; b. «prügeln, einen Schlag versetzen» — ech hun em eng gelaust — en hat der gelaust kritt; 5) «ohne Appetit essen» — in der Ra.: l. a plécken oder l. a läpsen; 6) (lok. Mosel) «trinken» — ech hun e puer fatzeger Drëppe gelaust.
 
Lausert M.: 1) «energieloser Mensch»; 2) «geiziger Mensch».
 
Laut (Ech. Lout) M.: 1) «Laut» — 't war esou stëll, 't huet ä kä L. héieren — e gët kä L. vu sech (verschweigt wissentlich) — e gët kä L. méi vun sech (läßt nichts mehr von sich hören, auch: ist tot) — den Hond gët (dät) L. (der Jagdhund schlägt an beim Wittern des Wildes, auch: der Hofhund bellt) — kä L. (nicht im geringsten); 2) «Gerücht» — ech weess nët, ween dee L. gemaacht huet — dat gouf der e L. ënner de Leit — dat wor e L. durech d'ganzt Land gin (ein Gerede im ganzen Land); 3) «Ruf» — loosst eech dee L. nët (aus-) gin (laßt euch nichts Derartiges nachsagen).
 
laut I Präp.: «laut, gemäß» — l. Gesetz (nach Gesetz) — l. de Konditiounen — l. méngem Verhalt (soweit ich mich erinnere) — l. deem wat et kascht — l. deem wat hie sot.
 
laut II Adv.: «laut» — nur in festen Raa. wie: se hun eppes l. gedoën (haben etwas verlauten lassen) — sou eppes dät än nët l. (darüber redet man nicht) — cf. haart sub 3).
 
lauter (Nösl. lockter) Adj.: 1) (ungebeugt, auch: elauter) «lauter, nur, nichts als» — 't as nët l. Freed mat de Kanner — et as nët el. Freed en ale Mann ze besuergen — de Maan hat nët elauter onrecht (Echt.) — si hat l. sou aalt Geschir (nur so altes Zeug) — da's (dat do as) jo el. dommt Gebraddels (Geschwätz) — 't war eng Freed an el. (eitel Freude) — 't war eng Fuucht (s. d.) an el. — dat sin el. sénger Ligen — si hu l. Tapaasch am Haus — 't wor el. Offall (nur Abfall beim Nutzholz) — weider näischt wéi el. Schielen (nur Schale beim Gemüse, beim Obst); 2) (gebeugt) «lauter, rein, durchsichtig» — d'Waasser gët erëm l., nodeem et dréif war — d'Drauwe si scho l. (durchsichtig) — lautert Waasser — cf. läitereg sub 2); 3) Adv. a. «weit auseinander» — d'Rommele stin ze l. (stehen zu weit auseinander) — d'Drauwen hänken zimlech l. (haben durch Nichtbefruchtung vieler Blüten oder durch Abfallen der Beeren gelitten) — cf. lautreg; b. (Nösl.) «immerfort, unablässig» — si ha lockter gelaacht, gekrasch — d'Haus hat l. gebrannt — en as lockter op där Platz (immer auf derselben Stelle).
 
Lauterbaach ON.: «Lutrebois» — (belgische Provinz Luxemburg).
 
Lauterbur ON.: «Lauterborn» — Gemeinde und Kanton Echternach — 279.
 
Lautermännchen ON.: «Lutremange» — (belgische Provinz Luxemburg).
 
lautper Adj./Adv.: «lautbar» — wéi et l. gouf . . .
 
lautreg Adj.: 1) «einzel stehend» — méng Hor sin al l. — d'Drauwe si l. (nur vereinzelte Beeren an jeder Traube) — s. lauter sub 3); 2) «durchsichtig» — 't as sou lautrege (nët fest gewiefte) Stofft fir Fraleitskläder — déi l. Blusen, déi d'Fraleit elo droën — um Maart verkafen se nëmmen sou lautregt Geméch.
 
Lavabo (wie frz., doch Ton 1) M.: 1) «Waschbecken»; 2) «Verweis».
 
Lavallière (wie frz., doch Ton 1 oder 2) F.: 1) «Art Kravatte» (große, lockere Seidenschleife, die bis auf die Brust herabhängt, früher besonders von Künstlern und Buchdruckern getragen); 2) «Gebäck» (Kuchenart mit Zuckeraufguß).
 
lavéieren intr. Verb.: «sich nach den Verhältnissen richten, Umschweife machen» — s. louvoyéieren.

 

Eingabe
Wörterbuchtext:
Stichwort:
 
  

 

© 2010 - Projekt LexicoLux des Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises der Universität Luxemburg, in Kooperation mit dem Kompetenzzentrum für elektronische Erschließungs- und Publikationsverfahren in den Geisteswissenschaften an der Universität Trier
Hinweis zum problematischen Wortgut