LäimLäim-LäimdigelLäimfaarfLäimfarefLäimpadLäimruttLäimwaasserläimegläimen, leimenLäimert, LeimertLäinLäin-LäinduchLäinhäderLäinospenLäipadLäinuelegLäinzeechen, Lein-zeechenLäipchenLäischtLäischtchenLäischterLäiteréchtläiterenLäiterkesselLäitnantläiwen, leiwenLäiweskraaft, LeiweskraaftLäkLäkertLäkeschubberläken, lakenLälléiLäm, LeemLäm-Leem-LämblatLeemblatLämbuedemLeembuedemLämjhangLeemjhangLämkäppLeemkäppLämkaulLeemkaulLämplooschterLeemplooschterLämtrëpp(e)lerLeemtrëpp(e)lerLämechtlämeglämenlämenLämmchenLämmel, LämmechtLämm(e)libäLämmercheshouschtLämmergeierLämmesLämpchenLämpeslämpëssegländlechlängelaanglängelzeglängenlängerenLängeverbandlänglechlängstLängtlännen, lannenLännereienLäppLäppLäppchenläppegLäppentäschLäppentinnesläpperen, läbberenläppeschLäppschass, LäppschësserLäppschisterläpsegläpsenläpsenGeläpsLäpsertLäpsertLäremLär(r)esläschenLäschesLäsch-LäschbiischtLäschspéissLäschtrachLäschwaasser | Läim (Stadt-Luxemburg Leim) M.: «Leim» — de Stull juckelt, en as aus dem L. (aus dem Gefüge) — kale L. a warem Neel halen och, soën déi liddreg Schräiner (wenn das mit abgekühltem Leim angefügte Stück nicht hält, wird es angenagelt) — lo hu mer de L. (jetzt haben wir die Bescherung) — lo as de L. ausgeschott (dsgl.) — en as op de L. gaangen (ist auf etwas hereingefallen) — Zussetz.: Buchbënnesch-, Vulle-, Schräinerläim (s. d.) — cf. Laum.
Läim- -digel M.: 1) «Kessel, in dem der Tischlerleim aufgekocht wird»; 2) spaßh. für «Schreiner»; -faarf, -faref F.: «Leimfarbe» — s. sub Faarf; -pad M.: «Leinpfad» (an schiffbaren Flüssen) — dafür auch: Läinpad, Limpad, Rittwee, Laweeg (Echt. veraltet — s. d.); -rutt F.: «Leimrute»; -waasser N.: «mit Leim versetztes Wasser» (wird an die Wand gestrichen, bevor die Tapete angeklebt wird).
läimeg Adj.: «gut bindend» (von gehacktem Wurstfleisch).
läimen, leimen trans. Verb.: 1) «mit Leim kleben» — d'Wänn l. — s. Läimwaasser; 2) «leimen» (wie hd. täuschen, betrügen bes. im Spiel) — si hun e schwéier geleimt (hereingelegt) — lo si mer geleimt.
Läimert, Leimert M.: «Jemand, der andre gerne hereinlegt».
Läin (lok. Echt.) F.: 1) «Wäscheleine»; 2) «Hundeleine» — en Hond un der L. féieren — dafür sonst: Léngt, Lein (Mosel).
Läin- -duch M. und N. — s. Läilech; -häder Pl. — s. Fluesshäder; -ospen Pl. — s. Ospen; -pad M. — s. Läimpad; -ueleg M.: «Leinöl».
Läinzeechen, Lein-zeechen (Lënzeechen West., Leënzäächen Südw., Länzäächen Alzettetal, Léngzeechen Nösl.) N. u. F.: 1) «Narbe»; 2) «Muttermal».
Läipchen männlicher Vorname «Leopold» — erscheint als Poldi, Lipong.
Läischt, Lääscht, Leescht, Laischt (Lux.-Stadt) F.: 1) «Leiste» (an Kisten, Bildern, im Innern von Schränken, als Schutz unten am Boden der Wände) — dazu die Zussetz.: Fouss-, Stull-, Wichsläischt (s. d.); 2) «Richtholz, Leitholz am Pflug» (Ga) — d'L. vum Galéiplou.
Läischtchen F.: 1) «kleine Leiste» (Dim. von Läischt); 2) «Misteldrossel» (Turdus viscivorus) s. d. f.
Läischter, Läister, Leister F.: a. «Misteldrossel»; b. (lok. Mersch) «Amsel».
Läiterécht, Léitricht F.: «was in einem Mal geläutert wird».
läiteren, laiteren (Lux.-Stadt) trans. Verb.: 1) «lichten» (die Pflanzen in Feld und Garten, den Wald) — d'Zalot gët geläitert, soss hädert se nët (sonst bildet er keine Köpfe) — d'Muurte (d 'Rommele) musse geläitert gin, 't muss eng der anerer zouruffen; 2) «klären» (vom Wein und Branntwein) — den Drouf (s. d.) gët beim Brenne geläitert.
Läiterkessel M.: «Läuterkessel» (Branntwein).
Läitnant, Leitnant M.: «Leutnant» — L., e schéinen Numm, wéineg Gehalt — spaßh.: mäi L. (meine Frau) dafür auch: Doumkapitel, Dragouner, Jhandaarm, Riichter, Chef, Präsident — s. Offizéier. [Bd. 3, S. 29]
läiwen, leiwen intr. Verb.: «leiben» — in der Ra. l. a liewen — 't as säi Papp wéi e läift a lieft — cf. leiwen.
Läiweskraaft, Leiweskraaft F.: «Leibeskraft» — meist Pl. en huet aus (alle) Läiweskräfte gebirelt.
Läk, Lek (Echt. Läkel, Medingen Läéck) F.: 1) «grüne Schale der Walnuß» — dazu die Abl.: Läkert M.: «Jemand, der Nußhandel treibt» — Spitzname der Einwohner von Lenningen: déi Lennénger Läkerten (weil sie früher zum Nußhandel ins Preußische zogen) — cf. Hoal; 2) «schalenförmige Kruste» (Med.).
Läkeschubber M.: «Schuppenkruste».
läken, laken trans./refl. Verb.: «die äußere Hülle der Nuß entfernen» — d'Nëss läken sech gutt.
Lälléi M. s. Lala.
Läm, Leem M.: «Lehm, Kot» — zéi ewéi L. — steiwe, roude, bloë L. — Ra. wee L. um Bengel huet, soll nët bei déi aner riche goën (euph. — wer sich etwas vorzuwerfen hat, soll nicht bei andern herumschnüffeln) — Zussetz.: Form-, Géisser-, Mënsche-, Modelléier-, Mond-, Moume-, Waasserläm.
Läm-/Leem- -blat N.: «kleiner Huflattich» (Tussilago farfara) — s. Fuurz sub 2) — dafür auch Moukeprabbli (s. d.); -buedem M.: «Lehmboden» — dafür auch steiwe Buedem, Männi (s. d.); -jhang M.: «dummer, unbeholfener Mensch»; -käpp Pl. s. -trëpp(e)ler; -kaul F.: «Lehmgrube»; -plooschter (arch.) F.: «Unterlage unter einem Brückenpflaster»; | |