| Läppschass, Läppschësser M.: 1) «Bettscheißergesicht (Ga), Feigling»; 2) «unreifer Mensch»; 3) «eingebildeter, empfindsamer Mensch» — eng Joffer Läppschass.
Läppschister (lok. Leckschister) M.: «Melasse» — s. Mëlass.
läpseg Adj.: 1) «nach Hefe schmeckend» (vom Wein — Tockert); 2) «einen Erdgeschmack habend» (vom Viez und Wein — C); 3) «schal, abgestanden».
läpsen I intr. Verb.: 1) «nach Hefe schmecken»; 2) «nach Erde schmecken» — de Viz läpst (wenn die Birnen längere Zeit auf der Erde lagerten) — de Wäi läpst (Ehnen: läppscht — der Wein hat einen Erdgeschmack, besonders aus roter Lehmerde).
läpsen II intr. Verb.: «nippen» — en huet nëmme geläpst an näischt giess — dazu die Abl.: Geläps N.: «Leckerei, kleine Häppchen, Brocken» — 't as nëmme Geläps un engem Poulet.
Läpsert I M.: «Erdgeschmack» — de Wäin huet e L.
Läpsert II M.: «Abstinenzler».
Lärem M.: «Lärm» — in der Ra.: blanne L. (Alarm ohne ernste Ursache).
Lär(r)es M.: 1) «ungeschlachter, dummer Mensch»; 2) «Lebemann» — cf. Larifari.
läschen trans. Verb.: a. «löschen» (Feuer) — d'Feier as geläscht gin — wat iech näischt ugeet, braucht der nët ze l. — Spw. vill Hänn läsche vill Bränn s. Brand sub 2) — dazu Läsches N.: «Löschen» — Ra. wann al Scheiere brennen, as kä L. méi (da mag der Däiwel l. — gegen die Verliebtheit alter Menschen gibt es kein Gegenmittel) — bei dem Brand wor kä L. méi (bei dieser Feuersbrunst war das Löschen vergeblich); b. «stillen» (Durst) — (spaßh.) wat l. d'Pompjeën? — Antwort: den Duuscht — ech wor esou duuschtereg, ech krut den Duuscht bal nët (nët bal) geläscht.
Läsch- -biischt, Lëschbiischt F.: «Löschbürste der Schmiede» — s. das Folg.; -spéiss (Ga Leschspess) M.: «Löschspieß» (eiserne Rute der Schmiede, um das Feuer in der Esse zu schüren und die Schlacken herauszunehmen) — s. Lässpéis — cf. sbbg. Laaschspës, KRAUSS, Wb. der nsbbg. Handwerkersprachen sub Lösch; -trach M.: «Löschtrog»; -waasser N.: «Löschwasser»; -wësch M.: «Löschwedel der Schmiede» (um die Kohlen in der Esse mit Wasser zu besprengen und die Glut zu steigern).
lästeg (Süden läschteg) Adj.: 1) «lästig, widerlich» — eng l. Saach — e lästege Mënsch; 2) «überdrüssig» — ech war sénger esou l.
Lästegkät, -keet F.: «Beschwerlichkeit, lästige Sache».
lästeren intr./trans. Verb.: 1) «necken, quälen» (ohne böse Absicht) — da läster d'Kand dach nët esou; 2) «jem. schlechtmachen, über ihn herfallen» — wat hu se deen erëm gelästert.
Läsur F.: «angestoßene Stelle am Porzellan».
Lätem, Leetem ON.: «Leithum» — Gem. Weiswampach — Kant. Clerf - 13.
Lätbändchen M. s. sub läden.
Lätnol M. s. Lädernol.
Lait de Poule (wie frz.) M.: «Hühnermilch» (Ga — Eigelb in warmem Zuckerwasser mit einem Schuß Cognac).
Laitue (wie frz. Ton 1) F.: «Lattich» (Gartensalat).
Lebbdag, Lebbdidag, Lebbdido, Lebbchesdag, Lebbchesdodag M.: «Lebtag» — fir all säi L. (sein Leben lang) — ménger L. nët (niemals) — huet än esou eppes sénger L. erlieft? — dafür auch Zelebbchesdoën (ze Lebbches Doën).
lebendeg (Ton 2) Adj.: 1) «lebend» — e lebendegen Däiwel — en as lebendeges Leifs verbrannt; 2) «lebhaft» — dat Kand as esou l.; 3) «wirksam» — fir mech as kä lebendege Rot (D).
Léck (Nösl. Lick) ON.: «Lüttich» — en as zu L. am Déngscht.
Leck F.: 1) «Zunge» (Kinderspr.) — da weis mer emol déng L. — alles fir déi glott L.; 2) (verächtl.) «das Küssen» — (di) L. an (di) Zeck, Këss an Zëss — fir d'éischt war et di Këss an di Leck an du di Rapp an di Klapp — s. Këss III (Pack schlägt sich, Pack [Bd. 3, S. 32] verträgt sich); 3) «Süßigkeit» (zum Lecken).
lecken (Osten leken) trans. Verb.: 1) «lecken» — de Schmant l. — du kënns jo dru fir ze l. (zu einem Kind mit einer Hautabschürfung) — 't as fir sech d'Fangeren derno ze l. (so gut schmeckt es, auch übtr.) — d'Honn an d'Kaze lecken hir Wonnen — d'Kaz leckt sech — mer sin nët op d'Hochzäit geruff gin, mir woren nëmme gutt fir d'Telleren ze lecken — komm nuren erëm, da kriss de d'Broutschéiss ze l. (abweisend) — hie kënnt do wéi geleckt (so sauber, geschniegelt und gebügelt) — an deem Haus as et ewéi geleckt (sehr sauber) — in vielen derben abweisenden Ausdrücken: leck mech (mer) am Aasch — leck dem Honn hannen — leck mech, wou d'Kaz keng Hoër huet — leck der Kaz de Biesem, de Biiss — leck mech kräizweis — leck mech, du weess jo wou — leck den Aaschen-Titi — s. sub duuschtereg, Kaz, Krakau — dazu die Abl. Gelecks N.: «Leckerei» — Spw. hitt dech virun dene Kazen, déi vir lecken an hanne krazen (cf. Kaz sub 1) Ra. wat se (scil. Kéi) op där Plaz lecken as méi, wéi wa se anerwärts wäden (von Weidevieh gesagt, auch übtr.) 2) (verächtl.) «küssen» — Spw. gläiche Véi leckt sech gär (gleich und gleich gesellt sich gerne) — wat hu se sech geleckt a gedréckt a geknuutscht — dazu die Abl. Gelecks N. G. a Gezecks virum Bestueden, Genacks a Gestritts hanneno — cf. Leck, Këss III, zerlecken, hongereg; 3) a. «an etwas zu tragen haben» — dorunner huet e laang ze l. — (etwa beim Abtragen von Schulden); b. «etwas oberflächlich tun» — en huet nëmmen driwwer (iwwer d'Buch) geleckt (oberflächlich gelesen) — en huet nëmmen dru geleckt (scil. Meedchen), soss wor näischt derbäi — cf. sub 2).
lécken s. leken.
Lécker M.: 1) «Einwohner von Lüttich»; 2) als Genitivattribut — d'Lécker Géigend — de Lécker Zuch.
Leckerbëssen M.: «Leckerbissen».
Leckerei F.: «etwas Gutes, Süßes, wovon man nicht satt wird».
Leck-mer-am-Aasch-stréch M.: (spaßhaft) «Paraphe unter der Unterschrift» — wegwerfend: du bas een wéi Komm-leck-mer-am-Aasch (Ton auf leck).
Leckschister M. — s. Läppschister.
Leckspass M. — s. Glottspass. | |