Luxemburger Wörterbuch

Mëschte- -kaul F.: «Dunggrube, Jauchegrube»; -koup M.: «Misthaufen»; -piddeler M.: «Mann, der auf dem Misthaufen nach Würmern zum Fischen sucht» (C); -plaz F. — s. -kaul; -pull, Maschtepull (Nösl.: Mëstepuddel) M.: 1) «Jauchegrube am Misthaufen»; 2) «Jauche» — du sténks wéi wann s de an de M. gefall wiirs — e sténkt ewéi M. — de M. leeft d'Strooss an — mir hu gëscht M. ausgefouert — spaßh.: dat as dach [Bd. 3, S. 140] klor wéi M.; 3) übtr.: «schlechte Suppe, schlechtes Getränk» — nenns du dat Zopp, dat as de rengste M.!

mës(ch)teg Adj.: «wertlos, minderwertig» — s. maschteg.

mëschten, maschten (Osten u. Nösl.: mësten, masten)trans./intr. Verb.: 1) a. «misten» (den Mist aus dem Stall auf den Misthaufen schaffen) — ech hun d'Kéi gemëscht — d'Päerd si gemëscht gin; b. «putzen, säubern» — an deem Haus gët nëmmen zweemol am Jor gemëscht, d'Ouschteren an d'Kiirmes (nur zweimal im Jahr großer Hausputz vorgenommen) — ech hun eis Kummeren emol gemëscht (sauber ausgeräumt und geputzt) — mëscht déng Päif emol, se sténkt jo; 2) übtr.: «entlassen, hinauswerfen» — mat séngen Tricke konnt et nët laang goen, en as geschwë gemëscht gin; 3) «düngen».

Mëschtel F. — s. Mëspel.

Mëschtes N. — Ra.: wou kee M., kee Krëschtes (s. d. sub 1).

Mëskot (Ton: 2 — Echt.: Meeskot) F. und M.: 1) «Muskat» (Gewürz) — maach e bëss-che M. an d'Zopp; 2) «Weinsorte: Pinot».

Mëskote- -goût M. «Muskatgeschmack»; -wäin M.: «Muskateller» (Wein) — s. Muskat, Moschgedäl(l)er.

Mëskotnoss F.: «Muskatnuß».

Mëspel, Mëschpel M.: 1) «Mispel» (Mespilus germanica) — dafür auch: Mill (s. d. sub IV) — d'Maul geet em wéi enger Gääss déi M. frësst — cf. Héispel und Hondsaasch, Mëschtel; 2) «Mistel» (Viscum album).

Mëspelchen M.: «kleine Felsenmispel» (Amelanchier ovalis — C) — M. as e Mëttel gint Geelzicht (Echt.).

Mëspelt, Mëstel M.: «Mistel» — s. Mëspel sub 2).

Mëspelter M.: 1) «Art Eiche» — dafür auch: Mësteler; 2) (lok.: Wecker) «Mistel» — 't as M. um Bam.

Mëss(jen) männlicher Vorname: «Medardus» — s. Medardus.

Mëss I. F. — s. Mass.

Mëssendénger M. — s. Massdénger.

Mess, Mëss II F.: «Handelsmesse» — en as op Frankfurt op d'M. — in Zussetz.: Mustermess, Schuebermëss (s. d.).

Mess F.: 1) Bachname: «Meß»; 2) «Gegend des Meßbaches im Kanton Esch» — en huet Familjen op der M. — e kënnt vun der M.

Mëss-/ mëss- (Vorsilbe: miß-) -bëllegen trans. Verb.: «mißbilligen»; -brauch (Ton: 1) M.: «Mißbrauch» — nu maach kee M. mat dénge Suen — ech maache kee M. dervun (von einem anvertrauten Geheimnis); -brauchen (Part.: mëssbraucht — Ton: 1 und 2) trans. Verb.: «mißbrauchen» — en huet säin ege Meedche mëssbraucht (Inzest); -déideg Adj.: «niederträchtig, verbrecherisch»; -déideger, -déidécher, -déidegen (lok.: Missdéidécher) M.: «Missetäter, Sünder» (C — bes. in Kriminalfällen) — e souz do wéi e M. — e gesäit eraus wéi e M.; -dot F.: «Missetat»; -falen (Ton: 1 oder 2) intr. Verb.: «mißfallen» — dat huet him schrecklech mëssfall; -fälleg Adj.: «mißfällig»; -gebuert F.: «Mißgeburt» (auch Schimpfwort); -gedoen Verbadj.: «fehl, unüberlegt gehandelt»; -grëff M.: «Mißgriff» — datt se deen do agestallt hun, wor e M.; -halen (Ton: 2) refl. Verb.: «sich ereifern, seiner Unzufriedenheit Ausdruck geben» — en huet sech däermoossen iwwer déi Saach m., en as alt krank gin; -handelen trans. Verb.: «mißhandeln»; -jor N.: «Fehljahr»; -lädeg, -ledeg Adj.: «mißleidig, überdrüssig»;