LWB Luxemburger Wörterbuch
 
Minni bis Mir(r)i (Bd. 3, Sp. 155a bis 156a)
 
Minni I, Mënni, Mënnchen M.: «Küßchen» (Ammenspr.).
 
Minni II, Minnes, Munni, Munnes, Miissi F.: «Kätzchen» (Ammenspr.).
 
Minni III 1) weiblicher Vorname zu Amalia und Mëlani (s. d.); 2) männlicher Vorname zu Edmond — auch: Minnee; 3) Kosename für Buben.
 
Minni IV M. — s. Mierbel.
 
minorenns. mannerjäreg.
 
Minoritéit (Pl. Minoritéiten) F.: «Minderheit» — mir sin an der M.
 
Minsbech ON. — s. Mënsbech.
 
minschen intr. Verb.: «jammern» — si huet allzäit ze m. an ze pinschen (zu jammern und zu greinen — C).
 
Minutt (selten: Manutt, Monitt — lok. vereinzelt: Binutt — Dim. Minittchen) I F.: «Minute» — lo follegs d'op der M. (sofort) — lo gees d'op der M. — méng Auer geet op d'M. (sehr genau) — hie geet op d'M. (hält die Zeit sehr genau ein) — e kënnt ni eng M. ze spéit — e kënnt ëmmer op (an) der leschter M. — et wor him keng M. ze fréi a keng ze spéit (er war immer dienstbereit) — an enger M. sin ech do (sogleich) — eng M. emol! (Augenblick mal, bitte!) — eng (betont) M., wann ech glifft (gedulden Sie sich einen Augenblick, bitte!) — spaßh. auf die Frage nach dem Verdienst: du kriss sechzeg Minutten d'Stonn — s. minittchesno.
 
Minutt II F.: 1) «Originalurkunde, Urschrift»; 2) «Entwurf, Konzept» (Amtsspr.) — e mécht keng M. vu sénge Bréiwen.
 
Minuttenzär M.: «Minutenzeiger der Uhr».
 
Minuttenzieler M.: «Pedant».
 
Mippchen (Pl. Mippercher — s.d.) M.: 1) Dim. von Mupp (s. d.); 2) «Schoßhündchen» — spöttisch: d'Madamm geet mam M. spadséieren — abweisend: mengs de, ech wir däi M. (cf. Hond) — spaßh.: lues do, mäi M.! (sachte, bitte!) — Verwünschung: de klenge M. soll en huelen (hol ihn der Teufel, Anspielung auf Sagengestalt) — e leeft dem Meedchen no wéi e M. — deen as mer nogelaf wéi e M. (war mir treu ergeben, auch: suchte mir zu schmeicheln, mich zu gewinnen).
 
Mippercher Pl. M.: 1) Pl. zu Mippchen (s. d.); 2) «Mikroben» (so in Sanatorien gesagt).
 
Mippi M.: «Hündchen» (Ammenspr.) — Ra.: eng chance de M. — cf. Päerdschance.
 
mipseg Adj.: «muffig, stinkig» — 't as m. hei bannen.
 
mipsen intr. Verb.: «stinken, nach Fäulnis, muffig riechen» — Ä, wéi dat hei mipst! — hei mipst et al no Mëschtepull — d'Ham mipst (riecht verdorben) — dafür auch: miffen.
 
Mipsert M.: «muffiger, stinkiger Geruch».
 
Mir, Mier (Grevenm.: Mär, Méier, Nösl.: Miärr) F.: 1) «Stute» — dazu: Mirfillen N., Mirfuel M. — s. Fuel, Fillemier; Mirpäerd N.: «Zuchtstute»; 2) (übtr. pej.) «altes, garstiges Weib».
 
mir (phV. — s. dir — weiter: LSA Karte Nr. 58 — Kurzform: mer (s. d.) — mər — mr) Personalpronomen: 1) Dat. Sg. 1. Pers.: «mir» — dat as mir awer geschitt (dies ist mir tatsächlich geschehen) — et as mir recht — dat kënnt mer och emol geschéien (unbetont: könnte mir auch vorkommen) — wat gës de mer (mir) fir déi Aarbecht? — du brauchs mir et nët ze soen (Bet. auf brauchs: es ist nicht erforderlich, daß du es mir sagst — Bet. auf mir: ich bin unterrichtet, du brauchts es mir nicht eigens zu sagen) — m. näischt, dir näischt (ohne weiteres); 2) Personalpronomen (Nom. Pl. 1. Pers.): «wir» — m. gin op de Maart — m. hu Kaart gespillt — wat hate m. äis do gutt amëséiert! — wat wëlle mer da weider (was wollen wir denn mehr) — m. denke, m. wiren och Leit (wir beanspruchen eine rücksichtsvolle(re) Behandlung) — m. ware laang entschlof éier hien erëmkoum — mer wëlle soen: honnert Frang — lote (looss) mer soen, sou wir et gutt (lassen wir das so gelten) — beim Schulausflug singen die Kinder: mir gi spadséieren, déi aner musse léieren.
 
Mirabell (lok. Ehnen: Marell — s. d.) F.: 1) «Mirabelle» — Arten: wëll M., Metzer M.; 2) a. «Mirabellenbranntwein»; [Bd. 3, S. 156] b. «Mirabellenschnäpschen» — gët mer eng M.
 
Mirabelle(n)- -bam M.: «Mirabellenbaum»; -branntewäin M.: «Mirabellenbranntwein»; -drëpp F.: «Mirabellenschnäpschen»; -gebääss N.: «Mirabellengelee»; -taart F.: «Mirabellentorte».
 
Mirakel (Ton: 2) M.: 1) «Wunder» — s. Wonner; 2) übtr.: «etwas Außergewöhnliches» — dee mécht nët vill (kä) M. méi (er ist erledigt) — e mécht kee M. hei — du däs och nach kä M. an där Saach — dazu: mirakelen intr. Verb.: «etwas Außergewöhnliches vollbringen» — wat soll esu en oamsillig Mod da m. (Du).
 
Mirakelsbild N.: «Andachtsbild, Gnadenbild» — cf. Hellegebild.
 
Mirakler M.: «eingebildeter Mensch, Bluffer» (C) — cf. Wonnerdéider.
 
Mirekroun F.: «Myrtenkrone» — s. Brautkränzchen.
 
Miren F.: «Balsamstrauch» (Balsamodendron myrrha).
 
Mirendréier M. — phV. zu Méierendréier (s. d.).
 
Mirbel, Mirwel M. — s. Mierbel.
 
Mir(r)i M.: «Morast, flüssiger Kot» (auch in übtr. Bed.) — ech si mam Won am M. stieche bliwwen — do hues d'an de M. gegraff (hast du eine große Dummheit begangen) — Zussetz.: Kazemirri M.: «Katzenkot» — s. Kazendreck sub 1) — s. Morri.

 

Eingabe
Wörterbuchtext:
Stichwort:
 
  

 

© 2010 - Projekt LexicoLux des Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises der Universität Luxemburg, in Kooperation mit dem Kompetenzzentrum für elektronische Erschließungs- und Publikationsverfahren in den Geisteswissenschaften an der Universität Trier
Hinweis zum problematischen Wortgut