LWB Luxemburger Wörterbuch
 
muerksen, murécksen, muerzen bis Mulleniessen (Bd. 3, Sp. 179b bis 180b)
 
muerksen, murécksen, muerzen (Nösl.: murricksen) trans./intr. Verb.: 1) a. «schwer arbeiten im Hinblick auf größeren Verdienst» — da muerkst en an der Steekaul an dono versäift e séng Suën erëm; b. «übereilig, daher schlecht arbeiten»; 2) a. «in roher Weise töten, nicht fachgerecht schlachten» — dat wor nët méi geschluecht, dat wor gemuerkst; b. Ammenspr.: quick, quick, lo gës de gemuerkst (man sticht das Kind dabei mit dem Zeigefinger — s. quiken I) — Abl.: Gemu(e)rks N. — cf. schënnen.
 
Mu(e)rksert (Nösl.: Murricksert) M.: 1) a. «Schwerarbeiter»; b. «übereiliger, daher schlechter Arbeiter»; c. «Arbeitgeber, der seine Arbeiter zu sehr drängt und ausbeutet»; 2) «Mörder».
 
Muert (Echt.: Muet, Grevenmacher: Morrt, Nösl.: Muurt, Vianden: murç*t — Dim.: Miertchen) F.: «Möhre» — dafür auch: Wuerzel (s. d.) — Arten: wäiss, fréi, spéit, déck, kleng M. — d'Muerte sin nëmmen ewéi e Fanger sou déck — d'Muerte gi geläitert (s. läiteren) — d'Muerte gi geschappt an a kleng Stécker geschnidden — zur Pflanzweise der Möhren: d'Muerte mussen dënn geséit gin, et muss eng där aner zouruffen — wa siwe Muerten om Meter stin, dat geet duer — Raa.: deen huet Muerten am Kapp (er ist sehr dumm), ähnlich: vun de Muerte gët een domm — vun de Muerte léiert ee (gutt) fleeten (päifen — vom Möhrenessen lernt man (gut) pfeifen — auch skatologisch) — deen as nach gutt fir Muerten ze trëppelen (von jem. gesagt der Plattfüße hat — s. Muertentrëppler) — zu den Kindern: vun de Muerte gët ee schéin, kritt een e schéinen Teint — en huet d'Oueren sou dreckeg, et kënnt ee Muerten (Ribbsom — s. d.) dra séinen (säen) — spaßh.: do as et groussaarteg, do iessen se Muerte mat de Forschetten — Unterhaltungsspiel: Muerten ausdon (auch: Tubak maachen genannt — mit dem Rücken gegeneinander, abwechselnd einander aufheben — so Ruden, Kanddaf) — Zussetz.: Päerdsmuert; 2) (lok.: Fels) «Kreisel» — s. Dibbendapp. [Bd. 3, S. 180]
 
Muerte(n)- -g(e)läf, -gleef N.: «Möhrenblätter»; -kapp M.: «Dummkopf»; -saaft N.: «Möhrensaft» (diente zum Färben der Butter; wird der Kindernahrung beigefügt); -schwanz M.: «Spottname für Gärtner» (bes. in Mühlenbach von den Arbeitern der Faiencerie — Siebenbrunnen, Lux.-Stadt — gebraucht für die vielen in dieser Gegend arbeitenden Gärtner); -som M.: «Möhrensamen»; -strénk Plur. tant. (lok. Nösl.): «Schafgarbe» — s. Dausendblietchen; -trëpp(e)ler M.: 1) a. (spöttisch) «plattfüßiger Mensch»; b. «Spottname für Gärtner» — s. -schwanz; 2) a. «Mensch mit trippelnder Gangart»; b. «saumseliger, unschlüssiger, zaghafter, kleinlicher Mensch» — éier dee M. domatter fäerdeg as, as et laang ze spéit; c. «kleiner, zarter Mann».
 
Muerz (lok.: Mierz) F.: 1)s. Miecht, Muecht; 2) «Schwanzstummel, gestutzter Schwanz».
 
muerzeg, mouerzeg Adj.: «moorig, sumpfig».
 
Muerzel I männlicher Vorname zu: Marcel (s. d.).
 
Muerzel II M.: «Penis».
 
muerzen, mouerzen intr. Verb.: 1) «moorig, sumpfig schmecken» — d' Frell (Forelle) huet gemouerzt; 2) «muffig riechen» — wéi dat hei banne mouerzt! — bei areme Leit mouerzt et.
 
mueseg Adj.: «muffig» — cf. moaseg, moosseg.
 
mufelens. maufelen.
 
Muff F. — s. Moff.
 
muffegs. moffeg.
 
muffen I intr. Verb.: 1) «schmollen» — cf. motzen; 2) (lok.: Lux.- Stadt) «muffig riechen» — cf. mipsen.
 
muffen II trans. Verb.: «in die Muffe eindrehen» — dëse Rouer as schlecht gemufft — dazu: muffléiert Verbadj. — eng m. Pulli (s. d.).
 
muffsens. muffen I sub 2).
 
Mujhel (meist nur im Pl. gebraucht: Mujhelen) F.: «Scherbe, kleines Stück» — en huet alles a Mujhele geschlon (verstärkt: an Hujhelen a Mujhelen) — 't as eng (betont) M. an elauter (es sind nur Scherben) — en huet alles a M. a Fatz gehaen — a Mujhelestécker schloen (Ga) — a Mujhele fléit d'Geschir — cf. Mirjel.
 
mujheleg Adj.: «vermodert» — cf. vermuerscht, muddeleg sub 1).
 
mujhelen trans. Verb.: «in kleine Stücke, Scherben schlagen» — Zussetz.: zermujhelen, zermirjhelen.
 
Mukéi F.: a. «Herbstzeitlose» — s. Mubauz sub 2); b. «Samenkapsel der Herbstzeitlose».
 
Mukéichen F.: «Kuh, Rind» (Ammenspr. — s. Mubauz sub 1).
 
Mukelsmouder (lok.: Echt.) F.: «mürrisches, verschlossenes Frauenzimmer».
 
Mukichelchen, -cher Pl.: «Samenkapseln der Herbstzeitlose» — s. Mukéi.
 
mukig (Nösl.: muckig) Adj.: «verschlossen, mürrisch» — cf. moukeg.
 
Mukou, Muku(ch) F. — cf. Mubauz sub 2) -kéi, -kichelchen.
 
Moulage (wie frz., Ton: 1 oder 2), Mulaasch M.: «Abguß».
 
Moulinet (wie frz., Ton: 1) M.: 1) a. «Figur beim Turnen»; b. «Figur beim Tanz» (Quadrille); c. «Figur beim Fechten»; 2) «Ablaufrolle am Angelgerät».
 
Mull I (Osten und Nösl.: Moul) F.: «Backmulde, Backtrog» — maach d'M. an d'Rei, mar bake mer — ech muss nach Miel an d'M. schëdde fir ze baken — Nösl.: Mamm as an der Moul (die Mutter ist dabei den Teig zu kneten) — spaßh.: hien elei as de Rescht aus der M. (er ist das jüngste Kind — cf. Naschtquak); 2) «Futtertrog, Futterkrippe» (meist für Pferde) — dazu: Mullfudder N.: «Futter, das im Futtertrog verabreicht wird» — Zussetz.: Bak-, Brout-, Kéi-, Päerds-, Trietmull (s. d.); 3) «häufiger Flurname» — an der M.
 
Mull II (meist im Pl.: Mullen) F.: 1) «Miesmuschel, Eßmuschel» — dazu: Mulleniessen N.,

 

Eingabe
Wörterbuchtext:
Stichwort:
 
  

 

© 2010 - Projekt LexicoLux des Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises der Universität Luxemburg, in Kooperation mit dem Kompetenzzentrum für elektronische Erschließungs- und Publikationsverfahren in den Geisteswissenschaften an der Universität Trier
Hinweis zum problematischen Wortgut