LWB Luxemburger Wörterbuch
 
Pissi bis Pla(a)tschtinnes (Bd. 3, Sp. 353a bis 354b)
 
Pissi M. (Ammenspr.) — s. Pip(p)i sub 1).
 
Piscine (wie frz.) F.: «Schwimmbecken, öffentliche Badeanstalt, Badeplatz».
 
Pissoir (wie frz., Ton: 1) M.: «(öffentliche) Bedürfnisanstalt» (nicht abfällig) — an der Schoul hun se nei Pissoire gemaacht — hir Pissoiren hun ausgesinn ewéi eng Sau — dazu: Pissoirsfra, -madamm F.
 
Pist F.: 1) «Piste, Fahrbahn» — eng Strooss mat zwou, dräi, véier Pisten; 2) «Rollbahn auf dem Flugplatz»; 3) «Rennbahn auf dem Sportplatz, im Velodrom, Schipiste, usw.» — d'Meeschterschaft op der P. — déi P. as näischt fir Veloën — Zussetz.: Äschepist; 4) «Fährte».
 
Pistang M.: 1) a. «Zündpfanne am alten Gewehr»; b. «Zündhütchen am alten Gewehr» — cf. Hittchen sub 2); c. «Pulverblättchen für Spielzeuggewehr» — cf. Ammoss, Këppchen I sub 1); 2) «Art Bratkartoffeln»-; 3) «Stoßkolben» (Maschine); 4)adverbial in der Ra.: en as p. (piston — wie frz. gesprochen) gekleet (er ist sehr gut gekleidet) — cf. Piston.
 
PistangsboxF.: «Knabenhose mit Fallklappe» — cf. Deckels-, Falluede-, Guederbox.
 
Pistasch (Ton: 1) F.: 1) «Pistazie» (Pistacia) — e Kuch mat Pistasch(en) — eng P. glacée; 2) «Knallbonbon».
 
Pistel M. — s. Pëstel (C).
 
Pistolet (wie frz., Ton: 1 oder 2) M.: «Brötchenart» — cf. Mëtsch.
 
Piston (wie frz., Ton: 1), Pistong M.: 1) «Stoßkolben» — cf. Pistang sub 3); 2) «Piston, Kornett» (Blasinstrument); 3) «gute, rat- und tatkräftige Beziehung» — dazu: pistonnéieren trans. Verb.: «voranhelfen» — cf. Protectioun; 4) (lok.: Echt.) — s. Pistang sub 1)c. und 4).
 
Pistoul (lok.: Paschtoul, Pistoleng, Arlon: Pistoléi, Echt.: Pastull, veraltet Echt.: Peestull) F.: «Pistole» — e koum wéi aus enger P. geschoss (sehr schnell) — d'Kand koum wéi aus enger P. geschoss (Sturzgeburt) — séng Äntwert koum wéi aus enger P. geschoss (schnell, schlagfertig) — dazu: Pistouleschéissen (Mil.) N.: «Pistolenschießen» — d'Meeschterschaaft am P.
 
Piton (wie frz., Ton: 1), Pitong M.: «Ringnagel».
 
Pitschelsches-Nett N. — in einem Arloner Lied der Sansculottenzeit — s. Knätzelkättchen.
 
Pit(t), Pitti, Pittchen, Pitter männlicher Vorname, Var. zu Péiter (s. d.).
 
pitteren (lok. Echt.) intr. Verb.: 1) «sich nicht konsequent bleiben» (bes. beim Kartenspiel — C); 2) «albern reden» — pitter nët esu!
 
Pitter-fläiss-dech M.: «Durchfall» — cf. Péiter-tommel-dech.
 
Pittermännchen M. — s. Péitermännchen.
 
Pitteschblumm (lok.: Rosport, Wasserbillig) F.: «Bartnelke» — cf. Pa(c)katuffi.
 
Pitti 1) männlicher Vorname zu Péiter (s. d.); 2) «Dummkopf» — du P., deen s de bas.
 
Pittibou, Pit(t)ebou (lok. Echt.: Pittebogen) M.: «Fenstersprosse, Scheibenrahmen» — e gät mat him duurch d'Pittebouen (durch dick und dünn) — wann en sich nët schéckt, da gät en duerch d'Pittebogen (dann [Bd. 3, S. 354] fliegt er [durchs Fenster] hinaus — Echt.) — cf. Fittibou.
 
Pittibouseisen N.: «Scheinecke» (Beschlagteil am Fenster).
 
Pitzmichs. izen I.
 
Pivot (wie frz., Ton: 1) M.: «Pivot, Schwenkzapfen z. B. an Drehkranen» — Ra.: et geet wéi op Pivoën.
 
Piwéck, Péiwéck, Pewéck (Nösl: Piwitsch) M.: «Kiebitz» (Vanellus).
 
Piwitsch (Nösl.) M.: 1) «Kiebitz»; 2) «Fiepe» (Flötenart, die einen hohen Ton gibt, von Kindern hergestellt aus der Rinde von Haselnußstaude, Weidenstrauch, Holunder, aus Gras-, Strohhalmen usw. — cf. Péiwerlek).
 
piwitscheg Adj.: 1) «weinerlich»; 2) «schwächlich, kränklich» — dazu: Piwitschegkät, -keet F.: «Empfindlichkeit».
 
piwitschen intr. Verb.: «empfindlich sein».
 
Piz F.: «empfindliche Person».
 
pizeg Adj.: «empfindsam, empfindlich» — cf. pipeg.
 
Plat (wie frz.) M., Platt F.: «Gang bei Tisch, garnierte Platte» — den éischte, den zwete P. — en Iesse mat zwéi Plaën — eng kal Platt, e kale Plat (eine kalte Platte).
 
Pla(a)tsch F. und M.: 1) a. «(großer) Fleck, Klecks, Schmutzfleck» (das Ausgegossene, das Verschüttete und der dadurch entstandene [trockene] Fleck) — déi Plaatschen am Buedem kritt een nët méi eraus — kuck emol, wat hues d'eng P. am Rack — im bes. z. B.: b. «Tintenfleck»; c. «Wasserlache, Schmutzfleck, auf dem Fußboden» — du hues d'Schong nët ofgebotzt, kuck emol wat hues de Pla(a)tsche gemaach(t); d. «Feuchtigkeitsfleck an Decken, an Wänden» — et huet eragereent an et si grouss Pla(a)tschen an de Plaffoñ gin — déi Pla(a)tschen an der Mauer gin nët ewech, d'Zëmmer läit zevill am Buedem, et as ëmmer fiicht; e. «Mal, Fleck, Narbe» — wat huet dee Pla(a)tschen am Gesiicht (von Brandmal, auch Nävus im Gesicht); 2) «wässeriger, breiiger Klumpen» — wat sin dat fir Pla(a)tschen an der Mëllech? — en huet mer eng P. Päinetsch (Spinat) op den Teller geluegt, et huet een nët driwwer gesinn — cf. Flaatsch sub 2); 3) «Schläger, Brett mit Griff zum Festschlagen» (z. B. früher zum Festschlagen des Lehmbodens in Tennen — cf. Dennplaatsch, Gaardentrëppler sub 1).
 
Pla(a)tsch- -pabeier M.: «Löschpapier» — cf. Klompes, Lëschpabeier; -tinnes M.: «linkischer, plumper Mensch».

 

Eingabe
Wörterbuchtext:
Stichwort:
 
  

 

© 2010 - Projekt LexicoLux des Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises der Universität Luxemburg, in Kooperation mit dem Kompetenzzentrum für elektronische Erschließungs- und Publikationsverfahren in den Geisteswissenschaften an der Universität Trier
Hinweis zum problematischen Wortgut