PoukPouke(n)-PoukenholzPoukelachPoukesetzerpoukeg, poukereg, gepoukeregtPoukegenPoukerpoukerenGepoukersPoukes, PokesPoulPoulPoulpoulriichtPoulritterPouppoupenPoupertPousPousPouselpouselenPouschwanzPoutPoutPouter(t)poutegrämmeg, puttekrëmmigpoutelenPoutemannPouter(t)PoutscheblummPouzpouzenpoverPoxenaaschpoxgonpoznakig, puznakigprrprabbelenPrabb(e)liPrachtPruechtprachtvollPraffPraff-PraffbauPraffkëschtPraffmesserPraffruttpraffenPraffertPraimchen, PrëmmchenPraimert, Praumertpraktesch, (-isch)PrakteschenPrakteschtPraktikpraktizéierenpralenPraléi, Pralin, Pralineeprangenpraticke(r)lechPrattPratzPratzPraumPraume(n)-PraumebamPraumebléiPraumebranntwäinPraumendrëppPraumefluedPraumegebäässPraumekärPraumekuchPraumentaartPraumentäschPraxisprächtegprädikoPräfektPräferenz (Pre-, Prë-)PräisPräis-präis-PräisfëschenPräiskaartPräiskelenPräiskontrollPräislëschtPräisrätselPräisriichterPräisstoppPräisverdelungPräisverzeechnespräiswäertPräitelerPrälat, Prelatpräméieren, priméieren | Pouk (meist Pl.: Pouken) F.: 1) «Pocke» — naass Pouken (wovon [Poken] Narben bleiben) — dréche Pouken (wenn keine Entzündungen entstehen) — Ra.: en hätt besser gehat un de Pouken (mat de Pouken) ze stierwen, ewéi do an dat Haus freien ze goen (an deem Haus Ädem ze gin) — engem (d') Pouke setzen (gegen Poken impfen) — manchmal für jede Art Impfung gesagt, weil kein eigenes Wort für impfen besteht, z. B.: e krut Pouke géint d'Tuberkulos gesat — d'Pouke sin nët gewuess, sin nët un, hun nët gezunn, sin nët ugaang — e Freideg gin d'Pouke gesat (am Freitag wird die Pockenimpfung vorgenommen) — Kinderspiel: lo kriss de d'Pouke gesat (sagt das Kind, wenn es das andere in den Arm kneift oder ihm mit der Narbe der Klatschmohnblüte, mit dem stacheligen Samenkopf des Hahnenfußes auf den Handrücken, den Arm drückt) — Zussetz.: Kéi-, Schwéngs-, Waasserpouken — schwaarz Pouken; 2) a. «Pockennarbe(n)» — en huet d'Gesiicht voller Pouken — cf. poukeg; b. «Eiterbläschen».
Pouke(n)- -holz N.: «Pockholz, Franzosenholz» (Guajacum officinale); -lach N.: «Blatternarbe, Pockennarbe» — en huet Poukelächer, datt eng Sau kënnt dra fierkelen; -setzer (lok. Echt.) M.: «Impfarzt» (Pockensetzer).
poukeg, poukereg, gepoukeregt Adj.: «pockig, narbig» — d'Grompre si p. — d'Holz as p. — e poukege Steen (ein ton- oder kalkgebundener Stein aus vielen, harten Kieseln, Basalt-Konglomerat — cf. Rackesteen) — verächtlich: du poukegen Af! — substantiv: Poukegen M.
Pouker M.: «Poker» (Kartenspiel).
poukeren intr. Verb.: «pokern» — si hun eng ganz Nuecht gepoukert — Abl.: Gepoukers N.
Poukes, Pokes (lok.: Péikes) M.: «pockennarbiger Mensch».
Poul I (Pl. Péil, Dim. Péilchen — phV. Nösl.: Pull (kleinerer Pfahl, für größeren Pfahl wird dort Stipp gebraucht)) M.: 1) «Pfahl» — schlo e P. bei de Bam (Stützpfahl) — eng Zigar wéi e P. esou déck — wat as dat e P. (dicker, runder Gegenstand, z. B. Zigarre, Zigarette, Bleistift) — wéi kann ee mat esou engem P. schreiwen! (nicht gespitztem [dickem] Bleistift); 2) «Speil» (Schusterspr.) — en hëlze P. — cf. Pol I, Néckel, Nol I — Zussetz.: Setzpoul.
Poul II M. — lok. für Pull, Mëschtepull (s. d.).
Poul III — Nösl. Var. zum männlichen Vornamen Paul (s. d.).
poulriicht Adj./Adv.: 1) «kerzengerade» — e stoung p. do; 2) «schnurstracks» — en as p. droplassgaang — esou eng Dommheet géif hie p. maachen.
Poulritter M.: «Teichwasserläufer» (Tringa stagnatilis).
Poup M.: «minderwertiges Zeug».
poupen — s. pupen.
Poupert M. — s. Pupert.
Pous I F. und M.: «Totengeläute» — meist dafür: Péis (s. d.).
Pous (Dim. Péis-chen) II M.: «Weile» — waart, wa mer nach e P. hanner äis hun, da gesi mer d'Stad — wéi ech emol e gudde P. gekrasch hat, gouf et mer besser — nach ee Péischen, da sin ech fäerdeg.
Pousel F. — s. Pusel.
pouselen — s. puselen.
Pouschwanz M. — s. Poschwanz.
Pout I (Pl. Pouten, Dim. Péitchen, Pl. Péitercher — Echt.: Putt, Grevenmacher: Poot, Nösl.: Puckt) F.: 1) a. «Pfote»; b. «grobe Hand» (mit derben Fingern, familiär für Hand) — sech d'Poute verbrennen (bei einer Sache zu Schaden kommen, sich die Finger verbrennen) — d'Pouten ewech (do)! (Finger weg!) — deen huet séng Pouten iwwerall am Spill, derbäi [Bd. 3, S. 378] — stiech d'Pouten an d'Täsch — hal déng P. bei der (dech) — tjëft, wat huet een d'Poute kal! — ich hoa main Putte wi gefroer (Echt.) — vun där Affär elo hätt ech méng Péitercher ewech gelooss; 2) «Fingerspitze, Prise» (was man zwischen zwei oder drei Fingerspitzen fassen kann — dafür auch: Pouz, Péiz, meist das Dim.: Péitchen, Pëttchen, Péizchen) — et muss nach eng P. (Péitche) Salz an d'Zopp — et feelt nëmmen nach eng klinzeg P. Peffer (nur noch ein ganz wenig Pfeffer); 3) (Pl.) früher Schulstrafe: «Schlag mit dem Lineal auf die flache Hand oder auf die zusammengelegten Spitzen der fünf Finger» — pass op, du kriss Pouten! — cf. Patt, Fanger.
Pout II, Pouter(t) (lok.: Mosel) M.: 1) «alter, verwachsener Rebstock mit verkümmerten Trauben»; 2) «verwachsener Mensch».
poutegrämmeg, puttekrëmmig Adj.: — s. wuedegrämmeg.
poutelen — s. pautelen.
Poutemann M.: «Lehrer» (abfällig) — zu Pout I sub 3).
Pouter(t) M. — s. Pout II.
Poutscheblumm (lok.: Stegen) F. — s. Pa(c)katuffi.
Pouz (Dim. Péizchen) F. — s. Pout I sub 2).
pouzen trans. Verb.: 1) a. «mit den Fingerspitzen greifen»; b. «ergreifen» — d'Jhandaarmen hun e gepouzt; 2) «trinken» (nur von alkoholhaltigen Getränken) — e Glas, eng Fläsch (meist nur: ee) p. — mir hun der e puer gepouzt — hien hat een zevill gepouzt (ein Glas zuviel getrunken).
pover Adj.: «armselig» (nur übtr.) — dat as dach esou p.! — frz. pauvre.
Poxenaasch M. — s. Boxenaasch.
poxgon (lok.: Echt.) intr. Verb.: «(herum)schnüffeln» — dorëmmer p.
poznakig, puznakig (lok.: Echt.) Adj.: «splitternackt» — cf. potzpuddelnakig.
prr Interj. 1) — s. brrr; 2) als verstärkende Vorsilbe wie kër (s. d.).
prabbelen — s. bratschen, bratschelen.
Prabb(e)li M. — s. Parapli — de Pohunn mécht e P. | |