LWB Luxemburger Wörterbuch
 
Raach- bis rabbelkäppesch (Bd. 4, Sp. 3a bis 4a)
 
Raach- (raax-, lok.: rε:uç-, ro:ç-) (die phV. fast nur in folg. Zussetz.) -faass N.: «Rauchfaß» — engem d'R. op der Nues zerschloen (jem. auffällig schmeicheln) — deen eelste Massendénger kritt d'R. — dafür auch: Lämpes, Wäiraach (s. d.) — dazu: Raachfässchen N.: «Rauchgefäß aus Ton» (Kinderspielzeug — die Kinder stellen sich aus Blech-, Konservendosen eine Art Rauchfäßchen mit Drahtschwengel her, worin sie Harz verbrennen; irdene Rauchfäßchen wurden auch früher auf der Éimaischen [s. d.] verkauft); -hais-chen N.: «Räucherkammer» — dafür auch: Flääsch-, Räzhais-chen, Speckkummer — cf. Haascht, Schaachtech; -holz N. — s. Fëmmholz sub 1); -kraut N.: «Erdrauch» (Fumaria) — cf. Dauwekierwel.
 
raacheg, raachelzeg (lok. Mosel, z. B. Wormeldingen, Wellenstein) Adj.: «dunstig» — d'Luucht as r.
 
raachen (lok. Westösl.: -ç-, Nösl.: /ro:çən) trans. Verb.: «rauchen» (Tabak) — eng Päif r. — cf. fëmmen sub 1) — Abl.: Raaches N.: 1)s. Fëmmes sub 1); 2) «Rauch» — d'Fleesch an de R. hänken (in den Rauchfang zum Räuchern hängen) — cf. Raach, Damp sub 1).
 
raachereg Adj.: «rauchlustig» — elo sin ech esou r. an ech hu keen Tubak bei mer — cf. fëmmereg sub 1).
 
Raacher(t) M.: «Raucher» — cf. Fëmmert.
 
Raachercoupé M.: «Raucherabteil» (Eisenbahn).
 
Raaspel I (Nösl.: Raspel) F. und M.: «Raspel» — en huet e Baart wéi eng R.
 
raaspelen trans./intr. Verb.: «raspeln» — Séissholz r.
 
raaspeleg, -ig Adj.: «rauh, borstig».
 
Raaspel II, Raaspen F.: «(Hafer-) Rispe» — eng Dëschtel hëlt op d' manst zwou Raaspen ewech — cf. Aacher, Acher, Ha(a)cher, Rëspen.
 
Raassel I F.: «Klappertopf» (Rhinanthus).
 
Raassel II F. — s. Rësel, Rosel.
 
Raasseldéier N.: «Kellerassel» — dafür auch: Kellerschwéngchen, wëllt Schwäin (s. d.).
 
raasselen intr. Verb.: «leidenschaftlich Karten spielen» — Abl.: Geraassels N.
 
Raasseler M. — s. Kaarteraasseler, -raaspeler — dazu das Fem.: Raasselesch.
 
Rabass M.: «bärbeißiger Mensch».
 
rabassen trans. Verb.: 1) «anschnauzen»; 2) «durchhecheln, verleumden» — cf. erofmaachen — dazu der Hausname: Rabassen.
 
Rabat (wie frz., Ton: 1) M.: «Beffchen».
 
Rabatt (Pl. Rabatter) M.: 1) «Rabatt, Abschlag» — ech krut kee R. — dorop gët et kee R. méi — cf. Prozent(er); 2) «Rabatte» (Randbeet) — lok. z. B. Echternach, Stellenbez.: op der (om) R. (Erddammerhöhung).
 
Raba(t)zegkät, -keet M.: «Bärbeißigkeit».
 
raba(t)zens. rabassen sub 1).
 
Rabau(ner)M.: «Apfelsorte» (scheint Renettenart gewesen zu sein) — déi al Lëtzebuerger Rabauner fënt een haut nët méi, si ware gelerzeg (gelblich), groschueleg (grauschalig) an hun sech laang gehalen, gläichen am Geschmaach de Groäppel (C) — cf. Rambur.
 
Rabauner I (Pl. Rabaunerten) M.: «Apfelbaumsorte» — cf. das Vor.
 
Rabauner II M.: «grundehrlicher, biederer Mensch» — dafür auch: Karäser. [Bd. 4, S. 4]
 
Rabaunerapel M. — s. Rabau(ner).
 
Rabaunervesper F.: «eintönige Melodie» (Berens).
 
rabbe-dabbe-dapp, räbbe-däbbe-däpp(chen) Interj. (lautmalend): a. «Geräusch des vom Baum geschüttelten Obstes»; b. «Geräusch der Trommel» — im Kinderreim: rabbe-dabbe-dapp, macht das Trömmchen; c. im Schoßlied: r., de Papp as komm/r., wat huet e bruecht?/ r., e Sak voll Praumen/r.,sou déck ewéi Daumen — adverbial: «schnell vonstatten gehend» — r. as et gaang an du wor et fäerdeg! — cf. ruppderdupp, rabbeléi-kabbeléi.
 
Rabbel I M.: «Rappel, Verrücktheit» — de R. hun — de R. kréien — dazu: Rabbel F.: «leichtsinnige Frau».
 
Rabbel- / rabbel- -kapp M.: «eigensinniger Mensch»; -käppesch, -käppig, rappelkäppesch Adj.: «rappelköpfisch, starrköpfig, halsstarrig» — wéi e gemierkt hat, wéi den Hues géif lafen, du as e r. gin.

 

Eingabe
Wörterbuchtext:
Stichwort:
 
  

 

© 2010 - Projekt LexicoLux des Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises der Universität Luxemburg, in Kooperation mit dem Kompetenzzentrum für elektronische Erschließungs- und Publikationsverfahren in den Geisteswissenschaften an der Universität Trier
Hinweis zum problematischen Wortgut