SchaffettSchafettSchaf(f)ettereischaf(f)ettsegSchaffnerSchaffotSchaganerSchagréng, ChagrinSchagréng, ChagrinSchragéngsabandSchagréngsburschagrinéierenSchaguris-, SchagriszalotschaimenschaimegSchaimschësserSchakSchakschakelenschakelegschakerenschakesSchalSchalakeféiwerSchalanerschalaunigSchaläimchenSchalbesschalbigschalenschalenChaletschalkigSchallSchall-SchalldeckelSchalllachSchallschalléckeg, schalléckseg, -zegSchalléckzegkeetSchallekschalleg, -igschalleg, -igschallerenSchallerhannesSchallkoar, -koarchSchallschëffSchalottSchalotte(n)-SchalotteënnSchalottekoupSchalotteschuelschaltenSchalterSchaltjoër, SchalljoërSchaluppSchaluppekinnikschaluussegSchamassschambärlech, schambéierlechschamperlechChambreChaberChabersëtzongChaberblatChambre, Chaber garnieChambranleSchambrallschabréierenschamhäftegSchammelschammeleg, -igSchammerschammeregSchamottSchamott(e)stänSchamott(en)zillSchamschossSchamtamSchampa(a)njer, Schapanjer, SchampesschampéierenSchampéiterschamp(e)léierenschamperSchampesSchampesChampignonSchampinjongChampignoñszoppChampionChampionnatSchapionnatSchampionnatsmätschChampionnatssonndegChampionnatsspillSchapui, Schampu, SchapoichamoisSchamueserSchanschanewee(s), -wechen, -wegen | Schaffett (Ton: 2), Schafett (Ton: 1) — (Echt. auch: Eschafett, endbetont) F.: 1) a. «Frömmlerin, Betschwester, Heuchlerin» — cf. Quisel; b. «Schlampe»; 2) † «spöttische Bez. für die Schüler des Luxbg. Jesuitenkollegs im Anfang des 19. Jahrhunderts».
Schaf(f)etterei F.: «Frömmelei».
schaf(f)ettseg Adj.: «frömmelnd».
Schaffner M.: «Schaffner» (Eisenbahn, Tram) — Eisenbahn auch: Kaartepëtzert (s. d.).
Schaffot M. und N.: «Schaffot» — e briecht mech op d' (de) Sch., wann en et fäerdeg krit — cf. Galéi I.
Schaganer M. — s. Schanganer.
Schagréng, Chagrin (wie frz., Ton: 1) I M.: «Kummer, Sorge» — maach der kee Sch.! — cf. bezuelen.
Schagréng, Chagrin (wie frz., Ton: 1) II M.: «Chagrin» (Lederart) — dazu: Schragéngsaband M.: «Bucheinband in Chagrinleder».
Schagréngsbur M.: «Chagrinsbrunnen in Mühlenbach» — cf. Gr. Nr. 1072.
schagrinéieren trans./refl. Verb.: «bekümmern» — et schagrinéiert mech dach awer alt, wann et mer soss och näischt ausmécht — et huet mech al schagrinéiert.
Schaguris-, Schagriszalot F.: «wilde Zichorie» (Wb.06) — cf. Schiggri.
schaimen (lok.: schëmmen) trans./ intr. Verb.: 1) «abschäumen» — wann d'Rëndfleesch kacht, soll een et sch. — d'Gebääss gët geschaimt; 2) «schäumen» — d'Seef schaimt nët — en huet geschaimt vu Roserei (schäumte vor Wut) — Zussetz.: ofschaimen.
schaimeg Adj.: «schaumig»
Schaimschësser M. — s. Schläimschësser.
Schak I männlicher Vorname zu Jacques (s. d.).
Schak II (lok.) M.: «Kolkrabe» — cf. Ramm.
schakelen (lok.: Sierck) intr. Verb.: «wackeln, wanken».
schakeleg Adj.: «unsicher» — eng sch. Saach — cf. quacke(r)leg.
schakeren intr. Verb.: «krächzen» (von der Krähe, Elster).
schakes (lok.: Düdelingen) Adj.: «warm» — d'Zopp as sou sch.
Schal M.: 1) «Halstuch» — e wëlle (wollenes), seidene Sch. — e Lioner Sch. (erhielt der Heiratsvermittler) — cf. Fischi, Krawaatsch; 2) «Umschlagtuch» — Echt.: fréier hoan d'Fraen sich mat bloumige Schale gerëst — en duebele Sch. — s. Kartubel, Kaschmir.
Schalakeféiwer (lok.) N. — s. Scharlachféiwer.
Schalaner (lok.) M.: «Aufenthaltsraum in der Brauerei» (für die Clausener Brauerei belegt) — ech gin an de Sch.
schalaunig Adj.: «gesagt von Tieren, die, trotz aller Pflege, nicht recht gedeihen wollen» (C).
Schaläimchen (lok.: Esch-Alz.) M. — s. Scharläipchen sub 2)b. — gees de rëm Sch. schloen?
Schalbes M.: «eingebildeter Dummkopf» — dazu das Adj.: schalbig (C).
schalen I intr. Verb.: «schallen» — si hu gesong, et huet am ganzen Dall geschaalt — heibanne schaalt et nët richteg (schlechte Akustik) — et schaalt mer nach an den Oueren (die Ohren klingen mir noch) — et schaalt esou huel am Keller.
schalen II trans. Verb.: «einschalen» — Zussetz.: a-, verschalen.
Chalet (wie frz., Ton: 1) M.: «Chalet».
schalkig (lok.) Adj. — s. schalléckeg.
Schall I (SAll — Echt.: Schal — Sa:l) M.: «Schall» — de Sch. kënnt erëm (Echo) — cf. Klack sub 1).
Schall- -deckel M.: «Kanzeldeckel, Schalldeckel»; -lach N.: «Schalloch im Glockenturm» — Aën ewéi Schallächer esou grouss, no enger laanger Kränkt (C).
Schall II (SAl) F.: «Scholle» — s. Scholl.
schalléckeg, schalléckseg, -zeg (Echt.: schalkig) Adj.: 1) «schalkhaft, schelmisch» — e schallécksegt Laachen — Echt.: en as esu schalkig wi e Moulesel; 2) «hinterlistig» — Ra.: dat säin di schalkig Kazen, déi vir leken an hanne krazen (Echt.) — den Hond [Bd. 4, S. 102] as schalléckzig(t) — d'Trap as sch. — et as schalléckeg dobaussen (d. Straße ist, bei Glatteis, schwer zu begehen) — dazu: Schalléckzegkeet F.
Schallek (Ton: 1) M.: «Schalk» — de Mäerz (März) as e Sch. — de Sch. an hun (im Leib haben) — de Sch. kuckt em aus den Aën. | |