SchaimschësserSchakSchakschakelenschakelegschakerenschakesSchalSchalakeféiwerSchalanerschalaunigSchaläimchenSchalbesschalbigschalenschalenChaletschalkigSchallSchall-SchalldeckelSchalllachSchallschalléckeg, schalléckseg, -zegSchalléckzegkeetSchallekschalleg, -igschalleg, -igschallerenSchallerhannesSchallkoar, -koarchSchallschëffSchalottSchalotte(n)-SchalotteënnSchalottekoupSchalotteschuelschaltenSchalterSchaltjoër, SchalljoërSchaluppSchaluppekinnikschaluussegSchamassschambärlech, schambéierlechschamperlechChambreChaberChabersëtzongChaberblatChambre, Chaber garnieChambranleSchambrallschabréierenschamhäftegSchammelschammeleg, -igSchammerschammeregSchamottSchamott(e)stänSchamott(en)zillSchamschossSchamtamSchampa(a)njer, Schapanjer, SchampesschampéierenSchampéiterschamp(e)léierenschamperSchampesSchampesChampignonSchampinjongChampignoñszoppChampionChampionnatSchapionnatSchampionnatsmätschChampionnatssonndegChampionnatsspillSchapui, Schampu, SchapoichamoisSchamueserSchanschanewee(s), -wechen, -wegenschanhäftegSchanwierderSchanSchanholzSchandeckel, Schann-ChanceSchandar(em)SchandelSchandelSchandelen--daach, SchandeldaachSchandelenhattSchandelenhuttChandelleSchandnumm | Schaimschësser M. — s. Schläimschësser.
Schak I männlicher Vorname zu Jacques (s. d.).
Schak II (lok.) M.: «Kolkrabe» — cf. Ramm.
schakelen (lok.: Sierck) intr. Verb.: «wackeln, wanken».
schakeleg Adj.: «unsicher» — eng sch. Saach — cf. quacke(r)leg.
schakeren intr. Verb.: «krächzen» (von der Krähe, Elster).
schakes (lok.: Düdelingen) Adj.: «warm» — d'Zopp as sou sch.
Schal M.: 1) «Halstuch» — e wëlle (wollenes), seidene Sch. — e Lioner Sch. (erhielt der Heiratsvermittler) — cf. Fischi, Krawaatsch; 2) «Umschlagtuch» — Echt.: fréier hoan d'Fraen sich mat bloumige Schale gerëst — en duebele Sch. — s. Kartubel, Kaschmir.
Schalakeféiwer (lok.) N. — s. Scharlachféiwer.
Schalaner (lok.) M.: «Aufenthaltsraum in der Brauerei» (für die Clausener Brauerei belegt) — ech gin an de Sch.
schalaunig Adj.: «gesagt von Tieren, die, trotz aller Pflege, nicht recht gedeihen wollen» (C).
Schaläimchen (lok.: Esch-Alz.) M. — s. Scharläipchen sub 2)b. — gees de rëm Sch. schloen?
Schalbes M.: «eingebildeter Dummkopf» — dazu das Adj.: schalbig (C).
schalen I intr. Verb.: «schallen» — si hu gesong, et huet am ganzen Dall geschaalt — heibanne schaalt et nët richteg (schlechte Akustik) — et schaalt mer nach an den Oueren (die Ohren klingen mir noch) — et schaalt esou huel am Keller.
schalen II trans. Verb.: «einschalen» — Zussetz.: a-, verschalen.
Chalet (wie frz., Ton: 1) M.: «Chalet».
schalkig (lok.) Adj. — s. schalléckeg.
Schall I (SAll — Echt.: Schal — Sa:l) M.: «Schall» — de Sch. kënnt erëm (Echo) — cf. Klack sub 1).
Schall- -deckel M.: «Kanzeldeckel, Schalldeckel»; -lach N.: «Schalloch im Glockenturm» — Aën ewéi Schallächer esou grouss, no enger laanger Kränkt (C).
Schall II (SAl) F.: «Scholle» — s. Scholl.
schalléckeg, schalléckseg, -zeg (Echt.: schalkig) Adj.: 1) «schalkhaft, schelmisch» — e schallécksegt Laachen — Echt.: en as esu schalkig wi e Moulesel; 2) «hinterlistig» — Ra.: dat säin di schalkig Kazen, déi vir leken an hanne krazen (Echt.) — den Hond [Bd. 4, S. 102] as schalléckzig(t) — d'Trap as sch. — et as schalléckeg dobaussen (d. Straße ist, bei Glatteis, schwer zu begehen) — dazu: Schalléckzegkeet F.
Schallek (Ton: 1) M.: «Schalk» — de Mäerz (März) as e Sch. — de Sch. an hun (im Leib haben) — de Sch. kuckt em aus den Aën.
schalleg, -ig I Adj.: 1) «verblaßt, verschossen» — d'Tapéit, d'Kleed as ganz sch. gin — de Schockla as sch.; 2) (lok.) «fadenscheinig» — cf. verblatzen.
schalleg, -ig II — s. scholleg.
schalleren intr. Verb.: «widerhallen» — et huet an de Gruechte geschallert vu Schëtz (Schüsse — C).
Schallerhannes M.: «Polterer» (C) — cf. Dudderheng, Jäizklos.
Schallkoar, -koarch (lok.: Echt.) F.: «Schubkarren» (C).
Schallschëff N.: «Schiff, das mit der Stange vorwärts gestoßen wird» — s. scholleren.
Schalott (Ton: 1 — lok. z. B. Medingen: Schalett) F.: a. «Schalottenlauch» (Allium ascalonicum); b. «Zwiebellauch» (All. cepa) — blo, giel, gro, rout, wäiss Schalotten — dee richt no Schalotten a Knuewelek — lok.: déi gro Schalotte kommen an d'Zoossiss, déi giel si fir an d'Iessen — Zussetz.: Ënneschalotten.
Schalotte(n)- -ënn F.: «fistelartiger Lauch» (Allium fistulosum) — dafür auch: éiweg Porrett; -koup M.: «Schalottenhaufen» — in der spaßh. Ra.: ech hun et gezwibelt, sot den Ënnepéitchen, du souz en op engem Sch.; -schuel F.: «Schalottenschale» — Schalotteschuele si geholl gi fir Äer (Ouschteräer) ze fierwen.
schalten (Neol.): «schalten» — in der Redewendung: schalten a walte loossen — en huet nët séier genuch geschalt — Zussetz.: a-, aus-, ëm-, uschalten.
Schalter M.: 1) «Schalter» — dafür auch Guichet (s. d.); 2) «Licht-, Stromschalter, Schalthebel».
Schaltjoër, Schalljoër N.: «Schaltjahr» — dat geschitt nëmmen all Sch. eng Kéier, eemol.
Schalupp (Ton: 2) F.: 1) a. «leichter Nachen»; b. «großes Segelboot»; 2) «Schiffchen auf dem Karussel». | |