schalkigSchallSchall-SchalldeckelSchalllachSchallschalléckeg, schalléckseg, -zegSchalléckzegkeetSchallekschalleg, -igschalleg, -igschallerenSchallerhannesSchallkoar, -koarchSchallschëffSchalottSchalotte(n)-SchalotteënnSchalottekoupSchalotteschuelschaltenSchalterSchaltjoër, SchalljoërSchaluppSchaluppekinnikschaluussegSchamassschambärlech, schambéierlechschamperlechChambreChaberChabersëtzongChaberblatChambre, Chaber garnieChambranleSchambrallschabréierenschamhäftegSchammelschammeleg, -igSchammerschammeregSchamottSchamott(e)stänSchamott(en)zillSchamschossSchamtamSchampa(a)njer, Schapanjer, SchampesschampéierenSchampéiterschamp(e)léierenschamperSchampesSchampesChampignonSchampinjongChampignoñszoppChampionChampionnatSchapionnatSchampionnatsmätschChampionnatssonndegChampionnatsspillSchapui, Schampu, SchapoichamoisSchamueserSchanschanewee(s), -wechen, -wegenschanhäftegSchanwierderSchanSchanholzSchandeckel, Schann-ChanceSchandar(em)SchandelSchandelSchandelen--daach, SchandeldaachSchandelenhattSchandelenhuttChandelleSchandnummSchandmierSchang, SchängChangeSchanganer, SchanganSchangan(en), Schanganerei(en)Schangen, Schangel(s)Schangfuchangeantchagéieren, schanjhéierenchagéiert, schanjhéiertSchajhement, Schanjhement, SchajhementSchankSchankGeschanks, Geschénks, Geschänks, GeschénkelsSchanke(n)- / schanke(n)-Schankenäerdschankebild | schalkig (lok.) Adj. — s. schalléckeg.
Schall I (SAll — Echt.: Schal — Sa:l) M.: «Schall» — de Sch. kënnt erëm (Echo) — cf. Klack sub 1).
Schall- -deckel M.: «Kanzeldeckel, Schalldeckel»; -lach N.: «Schalloch im Glockenturm» — Aën ewéi Schallächer esou grouss, no enger laanger Kränkt (C).
Schall II (SAl) F.: «Scholle» — s. Scholl.
schalléckeg, schalléckseg, -zeg (Echt.: schalkig) Adj.: 1) «schalkhaft, schelmisch» — e schallécksegt Laachen — Echt.: en as esu schalkig wi e Moulesel; 2) «hinterlistig» — Ra.: dat säin di schalkig Kazen, déi vir leken an hanne krazen (Echt.) — den Hond [Bd. 4, S. 102] as schalléckzig(t) — d'Trap as sch. — et as schalléckeg dobaussen (d. Straße ist, bei Glatteis, schwer zu begehen) — dazu: Schalléckzegkeet F.
Schallek (Ton: 1) M.: «Schalk» — de Mäerz (März) as e Sch. — de Sch. an hun (im Leib haben) — de Sch. kuckt em aus den Aën.
schalleg, -ig I Adj.: 1) «verblaßt, verschossen» — d'Tapéit, d'Kleed as ganz sch. gin — de Schockla as sch.; 2) (lok.) «fadenscheinig» — cf. verblatzen.
schalleg, -ig II — s. scholleg.
schalleren intr. Verb.: «widerhallen» — et huet an de Gruechte geschallert vu Schëtz (Schüsse — C).
Schallerhannes M.: «Polterer» (C) — cf. Dudderheng, Jäizklos.
Schallkoar, -koarch (lok.: Echt.) F.: «Schubkarren» (C).
Schallschëff N.: «Schiff, das mit der Stange vorwärts gestoßen wird» — s. scholleren.
Schalott (Ton: 1 — lok. z. B. Medingen: Schalett) F.: a. «Schalottenlauch» (Allium ascalonicum); b. «Zwiebellauch» (All. cepa) — blo, giel, gro, rout, wäiss Schalotten — dee richt no Schalotten a Knuewelek — lok.: déi gro Schalotte kommen an d'Zoossiss, déi giel si fir an d'Iessen — Zussetz.: Ënneschalotten.
Schalotte(n)- -ënn F.: «fistelartiger Lauch» (Allium fistulosum) — dafür auch: éiweg Porrett; -koup M.: «Schalottenhaufen» — in der spaßh. Ra.: ech hun et gezwibelt, sot den Ënnepéitchen, du souz en op engem Sch.; -schuel F.: «Schalottenschale» — Schalotteschuele si geholl gi fir Äer (Ouschteräer) ze fierwen.
schalten (Neol.): «schalten» — in der Redewendung: schalten a walte loossen — en huet nët séier genuch geschalt — Zussetz.: a-, aus-, ëm-, uschalten.
Schalter M.: 1) «Schalter» — dafür auch Guichet (s. d.); 2) «Licht-, Stromschalter, Schalthebel».
Schaltjoër, Schalljoër N.: «Schaltjahr» — dat geschitt nëmmen all Sch. eng Kéier, eemol.
Schalupp (Ton: 2) F.: 1) a. «leichter Nachen»; b. «großes Segelboot»; 2) «Schiffchen auf dem Karussel».
Schaluppekinnik (lok.: Echt.) M.: «Mensch mit Plattfüßen» — cf. Muertentrëppler.
schaluusseg Adj.: 1) «eifersüchtig» — cf. jhalous; 2) «verschmitzt» — cf. luusseg.
Schamass M.: «rot und blaukarierter Baumwollstoff für Schürzen und Kinderröckchen» (siamoise — C) — cf. Zëmmes.
schambärlech, schambéierlech (Ton: 2), schamperlech (Ton: 1) Adj.: «offenbar, klar und deutlich» (Wb.06 — C).
Chambre (wie frz.), Chaber F.: 1) «Abgeordnetenkammer» — hien as an der Ch. (er ist Abgeordneter) — hie kënnt an d'Ch. — ech setze mech op fir an d'Ch. (kandidiere bei den Kammerwahlen); 2) «Abgeordnetenkammer(gebäude)» — d'Ch. as nieft dem Palais; 3) «Sitzung der Abgeordneten» — haut as Ch. — d'Ch. geet op (die Session beginnt) — si haten an der Ch. Rieds dervun — dafür auch: Chabersëtzong — im Nösl. auch: Kamer (s. d.) — dazu: Chaberblat (Dim.: -blietchen) N.: «Sitzungsbericht der Abgeordnetenkammer» — dafür auch: Kammerbericht M., Nösl.: Kamerblat N. — spaßh.: Jammerbericht.
Chambre, Chaber garnie (Ton auf der ersten Silbe von: garnie) F.: «möbliertes Zimmer».
Chambranle (wie frz.), Schambrall (Ton: 2) F.: «Tür- oder Fensterfassung» (Schreinerspr.).
schabréieren trans. Verb.: «Getränke, bes. Rotwein auf Zimmertemperatur bringen» — do hääscht et sech alt scho sch. (bei rauher Witterung im Zimmer bleiben — Goergen: Spackeldar).
schamhäfteg — s. schimhäfteg.
Schammel M. — s. Schëmmel II.
schammeleg, -ig (Echt.: schammlig) — s. schëmmeleg.
Schammer M.: «Schimmer» (C) — nur übtr.: et as kee Sch. voan er Besseriën (bei em Duttkranken). | |