schrauwen, schrauenschräffenSchräff-SchräffeisenSchräfffraSchräffkappSchräffmesserSchräinSchräinerSchräiner-Schräinesch-SchräineraarbechtSchräineschaarbechtSchräineratelierSchräineschatelierSchräinerbläiSchräineschbläiSchräinerfangerSchräineschfangerSchräinergehëlzSchräineschgehëlzSchräinergeschirSchräineschgeschirSchräinerhännSchräineschhännSchräinerholzSchräineschholzSchräinerläimSchräineschläimSchräinermiwwelSchräineschmiwwelSchräinernolSchräineschnolSchräinerschiirtechSchräineschschiirtechSchräinerseeSchräineschseeSchräinerwierkstatSchräineschwierkstatSchräinereischräinerenSchränkeisenschränkenSchréckSchreckschrécken, schrackenschrecklech, -lichSchrecknesSchreckpistoulSchreckschossSchrëftSchrëft-SchrëftgeléiertenSchrëftgéisserSchrëftgréisstSchrëftsproochSchrëftstéckSchrëftstellerschrëftlech, -lichSchrëftlechtschréischreidenschréienSchréimoossSchréider, Schroder, SchroterSchréider-SchréiderbamSchréiderbandSchréiderborschtSchréiderkettenSchréiderlachSchréidermääschterSchréidersälSchréielSchreifSchreif-SchreifdëschSchreiffangerSchreiffelerSchreifmaschinSchreifmaschinnepabeierSchreifpabeierSchreifpultschréilechschréimeg, schréimssegschréimen, schréimssen, schrummenSchréim(s)Schréip(s)schréip(s)egschréip(s)enschreiwenGeschreifs, GeschrifsSchreiwerSchreiwerlounSchreiwereienSchreiwesSchréngSchréngerSchrëttSchrimps, Schrips | schrauwen, schrauen (Konjug., Nösl. Konj. Prät.: ich schrauft) tr./intr. V.: 1) «schrauben» — du muss et méi fest sch.; 2) «beengen» (von Kleidern gesagt — cf. serréieren) — d'Box schrauft him an den Hënner — Zussetz.: a-, bäi-, lass-, op-, ver-, u-, zouschrauwen.
schräffen trans. Verb.: 1) «schröpfen, zur Ader lassen» — dafür auch: blidden; 2) übtr.: «betrügen».
Schräff- -eisen N.: «Schröpfeisen, -messer»; -fra F.: «Frau, die das Schröpfen vornahm»; -kapp M.: «Schröpfkopf» — cf. Kopp sub 1)b.; -messer N.: «Schröpfmesser» — cf. -eisen.
Schräin (phV. cf. Ltb. 67 — Wein) M.: «Truhe, Schrein» (früher zum Aufbewahren von Leinen, Kleidern, Brot) — im Abzählreim: néng, zéng, d'Dëppe steet am Schréng — Zussetz.: Kiche-, Kleder, Léngeschräin.
Schräiner (Ösling und Untermosel: Schrénger, lok. Wiltz, Diekirch, Luxemburg-Stadt: Schreiner, Vianden: Schréiner) M.: «Schreiner» — Zussetz.: Bau-, Konscht-, Miwwelschräiner;
Schräiner-/Schräinesch- -aarbecht F.: «Schreiner-, Tischlerarbeit» (im Ggs. zu Fabrikware) — 't as (eng) massiv Sch.; -atelier M. — s. -wierkstat; -bläi M.: «ein breiter, platter Stift, der dazu dient, Striche auf Bretter u. Dielen zu ziehen» — s. Bläiwäiss sub 2); -fanger Pl. M.: «dünne, lange Finger»; -gehëlz N.: «Nutzholz»; -geschir N.: «Handwerkszeug des Schreiners»; -hänn Pl. F.: «Schreinerhände» — s. -fanger — cf. Jousepshand; -holz N. — s. -gehëlz; -läim M.: «Schreinerleim» — cf. Laum; -miwwel M.: «Möbel aus der Schreinerwerkstatt» (im Ggs. zu Fabrikmöbeln); -nol M.: «Schreinernagel» — cf. Klautchen; -schiirtech N.: «Schreinerschürze»; -see F.: «Schreinersäge»; -wierkstat F.: «Schreinerwerkstatt».
Schräinerei F.: «Schreinerwerkstatt, Schreinergewerbe».
schräineren (phV. s. sub Schräiner) trans. Verb.: «schreinern» — ech hu mer dee Schaf selwer geschräinert.
Schränkeisen N. — wie hd. — cf. Setzeisen, Tezeisen.
schränken trans. Verb.: 1) «schränken» (die Zähne einer Säge abwechselnd rechts u. links biegen) — dafür meist: setzen; 2) «verschränken» — de Bam sch. (den Baumstamm, der zu Brettern geschnitten wird, auf dem Schragen [Schro] festzurren).
Schréck M. — s. Schrack.
Schreck (lok. Schrecken, lok. Echt.: Schreken) M.: «Schrecken» — de Sch. huet mech geschloen — ech hun e Sch. kritt — de Sch. as a mech gefuer — vu Sch. huet en d'Tas fale gelooss — ech hun nach de Schreck(en) an alle Glidder — ech hu mat Schrecke gesin.
schrécken, schracken (lok. schraken) trans./intr. Verb.: «schreiten» (mit großen Schritten) — hie kann nët esou huerteg schra(c)ken — e Stéck sch. (Feld abschreiten) — an deem enke Rack kann een nët gutt sch. — dee klenge Bouf schréckt mat [Bd. 4, S. 184] virun ewéi en Alen — Zussetz.: of-, schrécken — cf. meteren.
schrecklech, -lich Adj./Adv.: «schrecklich» — dat as e schreckleche Mënsch — e wor sch. zougeriicht — 't as schrecklecht Wieder — in superlativ. Wendungen verblaßt die eigtl. Bed.: sch. gutt, nervös, schéin, domm, baang, kal — eng sch. Freed.
Schrecknes M.: «Schrecknis» — im Ausruf: o Sch. dër Welt!
Schreckpistoul F.: «Schreckpistole»;
Schreckschoss M.: «Schreckschuß».
Schrëft F.: 1) «Schrift» (Zeichen) — d' (déi) gotesch, déi däitsch Sch. (Frakturschrift) — déi laténgesch Sch.; 2) «Handschrift» — hien huet eng schéi, gräisslech, elle, ziddreg Sch. — eng Sch. wéi en Dokter, en Apdikter (unleserlich), e Schoulmeeschter ouni Plaz, wéi e Fierkel, eng Sau, e Schwäin, wéi mam Biesem geschriwwen, wéi gedréckt — hie ka séng äge Sch. nët liesen — en huet séng Sch. verstallt — e leechent séng ege Sch. (seine Unterschrift) — wéivill (scil.: Ponkten) hues d'an der Sch. (Schönschreiben)? 3) «Schriftstück, Akt, Urkunde» — hues d'eng Sch. (e Schreiwes)? — si hun eng Sch. matenee gemaacht — eng Sch. opsetzen — mat enger Sch. (Bittschrift) ëmgoen — et louchen nach e sëllechen al Schrëften a Pabeieren um Späicher — wann alles der Sch. nogéing! (wie (vor-)geschrieben); 4) «hl. Schrift» — d'helleg Sch. (Bibel) — d'helleg Schrëften (Bibel und Heiligenlegende) — 't steet an der (helleger) Sch. — d'Sch. litt (lügt) nët — wann dat stëmmt, dann as d'Sch. falsch; 5) (Neol.) «Abhandlung»; 6) «Hausinschrift, Firmenschild, Erinnerungstafel» — si hun eng Sch. op hiirt Haus gemaacht — Zussetz.: Ënner-, Graf-, Hand-, Iwwer-, Charakter-, No-, Of-, Op-, Sau-, U-, Vir-, Zouschrëft.
Schrëft- -geléierten M.: «Schriftgelehrter» (oft spöttisch) — wat seet dann eise Sch. dozou? (z. B. unser Student); -géisser M.: «Schriftgießer»; -gréisst F.: «Schriftgröße» (Druck); -sprooch F.: «Schriftsprache»; | |