schrodenschrodenSchroderSchromschromegSchrompSchrompelschrompen, schrompelenSchrondSchrondweiler, -wellerSchrongSchrotSchrotbamSchrottschrouden, schroden, schrotenGeschroots, GeschritsSchroudeformschroupigSchroutSchrotSchroutSchrout-, Schrot-SchrouthuwwelSchrothuwwelSchroutkaulSchrotkaulSchroutmännchenSchrotmännchenSchroutmesserSchrotmesserSchroutmillenSchrotmillenSchroutSchruttSchroutpatrounSchroutSchruttSchru, SchrudSchrubbelSchruf, SchruuschrullenSchrummschrummenSchrupp-SchruppbiischtSchruppfeilSchrupphuwwelschruppenSchruppertschrupsenSchruttSchruttschtSchtedaremSchtañfuSchu, ChouChoixchoiséierenSchubber, Schuwwerschubbereg, schuwweregschubberen, schuwwerenSchubbierSchubkarSchubteimerSchubjack, -hännesschuckschuckeleg, -igschuckelenschuckereg, -igschuckerenSchuddefruuchtSchudderSchudderSchudderschuddereg, -igschudderenSchudderéngSchueber-SchueberdagSchueberfouerSchueberméindegSchuebermëssSchuebersonndegSchuechtSchuechtechSchuedSchuedschuedSchuedéischuedenSchuedenersazSchuefSchuef-SchueffaassSchuefgrasSchuefstréiSchuefeisenSchuefkléngSchueftSchuel | schroden I trans. Verb.: «schroten» (schwere Gegenstände durch einen Handhebel fortbewegen, Weinfässer mit Seilen auf dem Schragen in den Keller befördern) — iron.: si hun e missen heem sch. (von einem Betrunkenen gesagt) — cf. Schréider.
schroden II — s. schrouden.
Schroder M. — s. Schréider und Komp.
Schrom (Pl. Schréim, lok. Schreem) M.: 1) «Markierstrich» (z. B. bei Brettschneiden, Maurerarbeit, Spiel) — schneid dem Sch. no! — am Sch. spillen (Knabenspiel — Ga) — übtr.: engem e Sch. duurch d'Rechnong maachen (einen Strich durch die Rechnung machen) — dat geet mer géint de Sch. — abweisend: engem de Sch. weisen — këss mer de Sch.! 2) a. «Zählwert der Karten, Punkte» — mir hun 22 Sch. (auch: Zieles), et geet duer — et as kee Sch. am Streech (im Stich) — huelt dir de Rescht, mir hun de Sch. — de Sch. as fort, ech kann nët méi wannen — ech hu kee Sch., nëmmen elauter eidel (illich) Kaarten — ech kann der kee Sch. opgin (beisteuern) — de Sch. gewënnt — de Sch. verspillen (den Einsatz verlieren — Wb.06); b. «Kreidestrich (Karten-, Kegelspiel) auf der Markiertafel» — wéivill Schreem (Schréim) hu mer nach auszemaachen? — maach e Sch. bäi, mir hu gewonn — cf. Schréim(s), Stréch; 3) «Zeche».
schromeg (Nösl.: schrimmig) — s. schréimeg.
Schromp M. — s. Schramp.
Schrompel F. — s. Schrampel.
schrompen, schrompelen — s. schrampelen.
Schrond M. und F.: «Schrunde, tiefe Spalte im Boden bei langer Dürre, Felsspalt» — bei där Drécht as de Buedem voller Baschten a Schronten (C).
Schrondweiler, -weller ON.: «Schrondweiler» — Dorf der Gemeinde Nommern, Kanton Mersch — 235.
Schrong F.: «Schrunde, Riß in den Händen durch Kälte» (lok. Erpeldingen/Bous — C) — cf. Bascht.
Schrot M. — s. Schrout I.
Schrotbam M. — s. Schréiderbam.
Schrott M.: 1) «Schrott, Altmetall» — den Auto war nach jhust e Koup Sch. — Zussetz.: Eise-, Kofferschrott; 2) «Ausschußware» — 't as elauter Sch. — cf. Rebbi; 3) F. (Pl. Schrotten) «Steinabfälle, kleinere Steine zum Füllen» — cf. Fauschtert, Fëllert, Fëllstän.
schrouden, schroden, schroten trans. Verb.: 1) «schroten» (Getreide) — Huewer sch. fir d'Véi — geschrot Huewer — Abl.: Geschroots, Geschrits N.; 2) (lok.) «Weißkohl schneiden z. Einmachen» — de Kabes gët (a-)geschrout, geschruet.
Schroudeform F. — in der Ra.: e Gesiicht wéi eng Sch. (pockennarbiges Gesicht).
schroupig — s. schoupeg. [Bd. 4, S. 187]
Schrout I, Schrot (lok. Vianden: Schruden) M.: «geschrotenes Getreide».
Schrout II F.: «Schrotmaschine»;
Schrout-, Schrot- -huwwel M.: «Krauthobel» — cf. Kabeshuwwel; -kaul F.: «Bodenaushöhlung, über der die Bretter im Freien geschnitten wurden» — cf. Dillkaul; -männchen † M.: «fahrender Handwerker, der im Herbst von Dorf zu Dorf zog, um den Weißkohl zu schroten» — s. schrouden sub 2); -messer N.: «Schrotmesser, Krauthobel» — cf. -huwwel; -millen F.: «Schrotmühle».
Schrout III, Schrutt (Pl. Schrouden, Schrudden — Nösl.: Schruckt, Pl. Schrugden) F.: «Schrotkugel» — néngter, zwielefter Sch. — ech hat nëmme Schrouden an (der Flënt), wéi den Hirsch koum — mat Schroude botzt ee schmotzeg Fläschen (C) — dazu: Schroutpatroun F.: «Schrotpatrone».
Schrout IV, Schrutt F.: «Abschrot» (Amboßeinsatz) — cf. Klautchen sub 1).
Schru, Schrud M. — s. Schro II.
Schrubbel M.: «Krauthobel» — cf. Kabesmesser, Schroutmesser.
Schruf, Schruu F.: «wunderliche, alte Frau» (C).
schrullen (lok. — C) — s. schadderen sub 2)b.
Schrumm F.: «Schramme, Ritze, Hautabschürfung» — cf. Schréim(s) sub 1), Schréip(s), Strumm, Bless.
schrummen — s. schréimen.
Schrupp- -biischt F.: «rauhe (Wasch-)Bürste» — cf. Wuerzelbiischt; -feil F.: «Feile zum Verputzen» (lok.: Wiltz) — cf. Schuewert; | |