LWB Luxemburger Wörterbuch
 
schromeg bis schrupsen (Bd. 4, Sp. 186b bis 187b)
 
schromeg (Nösl.: schrimmig) — s. schréimeg.
 
Schromp M. — s. Schramp.
 
Schrompel F. — s. Schrampel.
 
schrompen, schrompelens. schrampelen.
 
Schrond M. und F.: «Schrunde, tiefe Spalte im Boden bei langer Dürre, Felsspalt» — bei där Drécht as de Buedem voller Baschten a Schronten (C).
 
Schrondweiler, -weller ON.: «Schrondweiler» — Dorf der Gemeinde Nommern, Kanton Mersch — 235.
 
Schrong F.: «Schrunde, Riß in den Händen durch Kälte» (lok. Erpeldingen/Bous — C) — cf. Bascht.
 
Schrot M. — s. Schrout I.
 
Schrotbam M. — s. Schréiderbam.
 
Schrott M.: 1) «Schrott, Altmetall» — den Auto war nach jhust e Koup Sch. — Zussetz.: Eise-, Kofferschrott; 2) «Ausschußware» — 't as elauter Sch. — cf. Rebbi; 3) F. (Pl. Schrotten) «Steinabfälle, kleinere Steine zum Füllen» — cf. Fauschtert, Fëllert, Fëllstän.
 
schrouden, schroden, schroten trans. Verb.: 1) «schroten» (Getreide) — Huewer sch. fir d'Véi — geschrot Huewer — Abl.: Geschroots, Geschrits N.; 2) (lok.) «Weißkohl schneiden z. Einmachen» — de Kabes gët (a-)geschrout, geschruet.
 
Schroudeform F. — in der Ra.: e Gesiicht wéi eng Sch. (pockennarbiges Gesicht).
 
schroupigs. schoupeg. [Bd. 4, S. 187]
 
Schrout I, Schrot (lok. Vianden: Schruden) M.: «geschrotenes Getreide».
 
Schrout II F.: «Schrotmaschine»;
 
Schrout-, Schrot- -huwwel M.: «Krauthobel» — cf. Kabeshuwwel; -kaul F.: «Bodenaushöhlung, über der die Bretter im Freien geschnitten wurden» — cf. Dillkaul; -männchenM.: «fahrender Handwerker, der im Herbst von Dorf zu Dorf zog, um den Weißkohl zu schroten» — s. schrouden sub 2); -messer N.: «Schrotmesser, Krauthobel» — cf. -huwwel; -millen F.: «Schrotmühle».
 
Schrout III, Schrutt (Pl. Schrouden, Schrudden — Nösl.: Schruckt, Pl. Schrugden) F.: «Schrotkugel» — néngter, zwielefter Sch. — ech hat nëmme Schrouden an (der Flënt), wéi den Hirsch koum — mat Schroude botzt ee schmotzeg Fläschen (C) — dazu: Schroutpatroun F.: «Schrotpatrone».
 
Schrout IV, Schrutt F.: «Abschrot» (Amboßeinsatz) — cf. Klautchen sub 1).
 
Schru, Schrud M. — s. Schro II.
 
Schrubbel M.: «Krauthobel» — cf. Kabesmesser, Schroutmesser.
 
Schruf, Schruu F.: «wunderliche, alte Frau» (C).
 
schrullen (lok. — C) — s. schadderen sub 2)b.
 
Schrumm F.: «Schramme, Ritze, Hautabschürfung» — cf. Schréim(s) sub 1), Schréip(s), Strumm, Bless.
 
schrummens. schréimen.
 
Schrupp- -biischt F.: «rauhe (Wasch-)Bürste» — cf. Wuerzelbiischt; -feil F.: «Feile zum Verputzen» (lok.: Wiltz) — cf. Schuewert; -huwwel M.: «Langhobel» (zur ersten Bearbeitung des Holzes).
 
schruppen trans./intr. Verb.: 1) «schrubben» — de Buedem sch. — d'Kanner waren esou knaschteg, ech hu se misse sch. — spaßh.: de Baart sch.; 2) refl.: «sich mit dem Rücken an einer Mauer, einem Baum reiben» (Nösl. dafür: schuppen) — cf. rëffelen; 3) intr.: «schürfen» — déi Dir muss gehuewe gin, si schruppt iwwer de Buedem — e schruppt mat de Féiss iwwer de Buedem — mir si mam Schlitt iwwer de Pawä geschruppt — Zussetz.: of-, zesummeschruppen.
 
Schruppert (lok.: Schrupper) M.: 1) «Schrubber» — mam Sch. op ee lass goen — engem de Sch. nogeheien — ee mam Sch. laanscht d'Panz schloen — huel de Sch., soss kriss de de Buedem nët propper — cf. Schruppbiischt; 2) «Kleinbauer» — cf. Schoupert, Schuppert.
 
schrupsen intr. Verb.: «kreischen, knirschen» — de Griffel schrupst ewéi eng See, well hien ewéi e Päerd drop dréckt (Goe) — lok. Vianden: d'Dir schrupst iwwer de Buedem — cf. schruppen sub 3), schurepen.

 

Eingabe
Wörterbuchtext:
Stichwort:
 
  

 

© 2010 - Projekt LexicoLux des Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises der Universität Luxemburg, in Kooperation mit dem Kompetenzzentrum für elektronische Erschließungs- und Publikationsverfahren in den Geisteswissenschaften an der Universität Trier
Hinweis zum problematischen Wortgut