schrouden, schroden, schrotenGeschroots, GeschritsSchroudeformschroupigSchroutSchrotSchroutSchrout-, Schrot-SchrouthuwwelSchrothuwwelSchroutkaulSchrotkaulSchroutmännchenSchrotmännchenSchroutmesserSchrotmesserSchroutmillenSchrotmillenSchroutSchruttSchroutpatrounSchroutSchruttSchru, SchrudSchrubbelSchruf, SchruuschrullenSchrummschrummenSchrupp-SchruppbiischtSchruppfeilSchrupphuwwelschruppenSchruppertschrupsenSchruttSchruttschtSchtedaremSchtañfuSchu, ChouChoixchoiséierenSchubber, Schuwwerschubbereg, schuwweregschubberen, schuwwerenSchubbierSchubkarSchubteimerSchubjack, -hännesschuckschuckeleg, -igschuckelenschuckereg, -igschuckerenSchuddefruuchtSchudderSchudderSchudderschuddereg, -igschudderenSchudderéngSchueber-SchueberdagSchueberfouerSchueberméindegSchuebermëssSchuebersonndegSchuechtSchuechtechSchuedSchuedschuedSchuedéischuedenSchuedenersazSchuefSchuef-SchueffaassSchuefgrasSchuefstréiSchuefeisenSchuefkléngSchueftSchuelschuelegSchuelerSchuepSchuepertSchuerSchuerSchuerSchurSchuerSchurSchuerbockSchuerbockschueregSchuerelserschlass | schrouden, schroden, schroten trans. Verb.: 1) «schroten» (Getreide) — Huewer sch. fir d'Véi — geschrot Huewer — Abl.: Geschroots, Geschrits N.; 2) (lok.) «Weißkohl schneiden z. Einmachen» — de Kabes gët (a-)geschrout, geschruet.
Schroudeform F. — in der Ra.: e Gesiicht wéi eng Sch. (pockennarbiges Gesicht).
schroupig — s. schoupeg. [Bd. 4, S. 187]
Schrout I, Schrot (lok. Vianden: Schruden) M.: «geschrotenes Getreide».
Schrout II F.: «Schrotmaschine»;
Schrout-, Schrot- -huwwel M.: «Krauthobel» — cf. Kabeshuwwel; -kaul F.: «Bodenaushöhlung, über der die Bretter im Freien geschnitten wurden» — cf. Dillkaul; -männchen † M.: «fahrender Handwerker, der im Herbst von Dorf zu Dorf zog, um den Weißkohl zu schroten» — s. schrouden sub 2); -messer N.: «Schrotmesser, Krauthobel» — cf. -huwwel; -millen F.: «Schrotmühle».
Schrout III, Schrutt (Pl. Schrouden, Schrudden — Nösl.: Schruckt, Pl. Schrugden) F.: «Schrotkugel» — néngter, zwielefter Sch. — ech hat nëmme Schrouden an (der Flënt), wéi den Hirsch koum — mat Schroude botzt ee schmotzeg Fläschen (C) — dazu: Schroutpatroun F.: «Schrotpatrone».
Schrout IV, Schrutt F.: «Abschrot» (Amboßeinsatz) — cf. Klautchen sub 1).
Schru, Schrud M. — s. Schro II.
Schrubbel M.: «Krauthobel» — cf. Kabesmesser, Schroutmesser.
Schruf, Schruu F.: «wunderliche, alte Frau» (C).
schrullen (lok. — C) — s. schadderen sub 2)b.
Schrumm F.: «Schramme, Ritze, Hautabschürfung» — cf. Schréim(s) sub 1), Schréip(s), Strumm, Bless.
schrummen — s. schréimen.
Schrupp- -biischt F.: «rauhe (Wasch-)Bürste» — cf. Wuerzelbiischt; -feil F.: «Feile zum Verputzen» (lok.: Wiltz) — cf. Schuewert; -huwwel M.: «Langhobel» (zur ersten Bearbeitung des Holzes).
schruppen trans./intr. Verb.: 1) «schrubben» — de Buedem sch. — d'Kanner waren esou knaschteg, ech hu se misse sch. — spaßh.: de Baart sch.; 2) refl.: «sich mit dem Rücken an einer Mauer, einem Baum reiben» (Nösl. dafür: schuppen) — cf. rëffelen; 3) intr.: «schürfen» — déi Dir muss gehuewe gin, si schruppt iwwer de Buedem — e schruppt mat de Féiss iwwer de Buedem — mir si mam Schlitt iwwer de Pawä geschruppt — Zussetz.: of-, zesummeschruppen.
Schruppert (lok.: Schrupper) M.: 1) «Schrubber» — mam Sch. op ee lass goen — engem de Sch. nogeheien — ee mam Sch. laanscht d'Panz schloen — huel de Sch., soss kriss de de Buedem nët propper — cf. Schruppbiischt; 2) «Kleinbauer» — cf. Schoupert, Schuppert.
schrupsen intr. Verb.: «kreischen, knirschen» — de Griffel schrupst ewéi eng See, well hien ewéi e Päerd drop dréckt (Goe) — lok. Vianden: d'Dir schrupst iwwer de Buedem — cf. schruppen sub 3), schurepen.
Schrutt I F. — s. Schrout III.
Schrutt II F. — s. Schrout IV.
scht Interj.: «Pst» (auch Scheuchruf für Hühner).
Schtedarem M. — s. Jhandar(em).
Schtañfu M.: «verrückter Mensch» — Wëllkomm, Fuesent, wëllkomm, du bas nammel do, a mat dir Harléckéngen, Ramonéi, Tiirk, Pierrot, Stanfu, Bleche Madam, harig, harig, ho, ho (Ga — Nik. Welter: Dichtung in Luxemburg S. 109) — frz. je t'en fous (Wb.06).
Schu, Chou (wie frz. — Pl. Schuën) M.: «Feingebäck, meist mit Kremefüllung».
Choix (wie frz.) M.: «Auswahl» — an deem Geschäft as kee grousse Ch. — éischte Ch. (erste, ausgewählte Qualität) — du hues de Ch. (die Wahl).
choiséieren trans./intr. Verb.: «(aus-)wählen» — du kanns ch. — ech hu choiséiert — dafür meist: eraussichen, wielen — frz. choisir.
Schubber, Schuwwer M.: 1) a. «Schuppen der Kopfhaut» — cf. Schadder I; b. «Heidenhaut, die Schuppen» (Schmutz, den neugeborene Kinder auf dem Kopfe haben und der sich nach und nach in Gestalt einer Haut oder Rinde ablöst — Ga); 2) a. «zerbröckelter Schieferstein» (Bertrang: Kopfschiefer; lok. Bodange, belg. Prov. Luxemburg: Schutt); b. «schiefrige oder mergelige Bodenart».
schubbereg, schuwwereg Adj.: «mit Hautschuppen bedeckt» (Kopf, Jacke); | |