SchrummschrummenSchrupp-SchruppbiischtSchruppfeilSchrupphuwwelschruppenSchruppertschrupsenSchruttSchruttschtSchtedaremSchtañfuSchu, ChouChoixchoiséierenSchubber, Schuwwerschubbereg, schuwweregschubberen, schuwwerenSchubbierSchubkarSchubteimerSchubjack, -hännesschuckschuckeleg, -igschuckelenschuckereg, -igschuckerenSchuddefruuchtSchudderSchudderSchudderschuddereg, -igschudderenSchudderéngSchueber-SchueberdagSchueberfouerSchueberméindegSchuebermëssSchuebersonndegSchuechtSchuechtechSchuedSchuedschuedSchuedéischuedenSchuedenersazSchuefSchuef-SchueffaassSchuefgrasSchuefstréiSchuefeisenSchuefkléngSchueftSchuelschuelegSchuelerSchuepSchuepertSchuerSchuerSchuerSchurSchuerSchurSchuerbockSchuerbockschueregSchuerelserschlassschuerfegSchuerhuwwelschuerjelenschuerkappSchuernolSchuerstechSchuerwochSchuerz, SchuurzSchuerz-, Schuurzfellschuerzen, schuurzenSchueschtechSchuesecht, Schuesselt, SchuestelichSchuewenSchoawenschuewenSchuewerSchuewertChou-fleurSchufflör, SchufflärSchuftschuftenSchuhuSchullerSchuller-SchullergaassSchullerhaffSchullerkand | Schrumm F.: «Schramme, Ritze, Hautabschürfung» — cf. Schréim(s) sub 1), Schréip(s), Strumm, Bless.
schrummen — s. schréimen.
Schrupp- -biischt F.: «rauhe (Wasch-)Bürste» — cf. Wuerzelbiischt; -feil F.: «Feile zum Verputzen» (lok.: Wiltz) — cf. Schuewert; -huwwel M.: «Langhobel» (zur ersten Bearbeitung des Holzes).
schruppen trans./intr. Verb.: 1) «schrubben» — de Buedem sch. — d'Kanner waren esou knaschteg, ech hu se misse sch. — spaßh.: de Baart sch.; 2) refl.: «sich mit dem Rücken an einer Mauer, einem Baum reiben» (Nösl. dafür: schuppen) — cf. rëffelen; 3) intr.: «schürfen» — déi Dir muss gehuewe gin, si schruppt iwwer de Buedem — e schruppt mat de Féiss iwwer de Buedem — mir si mam Schlitt iwwer de Pawä geschruppt — Zussetz.: of-, zesummeschruppen.
Schruppert (lok.: Schrupper) M.: 1) «Schrubber» — mam Sch. op ee lass goen — engem de Sch. nogeheien — ee mam Sch. laanscht d'Panz schloen — huel de Sch., soss kriss de de Buedem nët propper — cf. Schruppbiischt; 2) «Kleinbauer» — cf. Schoupert, Schuppert.
schrupsen intr. Verb.: «kreischen, knirschen» — de Griffel schrupst ewéi eng See, well hien ewéi e Päerd drop dréckt (Goe) — lok. Vianden: d'Dir schrupst iwwer de Buedem — cf. schruppen sub 3), schurepen.
Schrutt I F. — s. Schrout III.
Schrutt II F. — s. Schrout IV.
scht Interj.: «Pst» (auch Scheuchruf für Hühner).
Schtedarem M. — s. Jhandar(em).
Schtañfu M.: «verrückter Mensch» — Wëllkomm, Fuesent, wëllkomm, du bas nammel do, a mat dir Harléckéngen, Ramonéi, Tiirk, Pierrot, Stanfu, Bleche Madam, harig, harig, ho, ho (Ga — Nik. Welter: Dichtung in Luxemburg S. 109) — frz. je t'en fous (Wb.06).
Schu, Chou (wie frz. — Pl. Schuën) M.: «Feingebäck, meist mit Kremefüllung».
Choix (wie frz.) M.: «Auswahl» — an deem Geschäft as kee grousse Ch. — éischte Ch. (erste, ausgewählte Qualität) — du hues de Ch. (die Wahl).
choiséieren trans./intr. Verb.: «(aus-)wählen» — du kanns ch. — ech hu choiséiert — dafür meist: eraussichen, wielen — frz. choisir.
Schubber, Schuwwer M.: 1) a. «Schuppen der Kopfhaut» — cf. Schadder I; b. «Heidenhaut, die Schuppen» (Schmutz, den neugeborene Kinder auf dem Kopfe haben und der sich nach und nach in Gestalt einer Haut oder Rinde ablöst — Ga); 2) a. «zerbröckelter Schieferstein» (Bertrang: Kopfschiefer; lok. Bodange, belg. Prov. Luxemburg: Schutt); b. «schiefrige oder mergelige Bodenart».
schubbereg, schuwwereg Adj.: «mit Hautschuppen bedeckt» (Kopf, Jacke);
schubberen, schuwweren intr. Verb.: «abblättern» (Hautschuppen).
Schubbier F., Schubkar F. und M., -teimer M.: «Schubkarre» — esou flénk wéi en eise Weck an engem Schubkar (steif) — cf. Bier, Mëschtbier, Bayard, Stousskar.
Schubjack, -hännes M.: «gemeiner Kerl».
schuck Interj.: «hu» (Ausdruck des Gefühls, z. B. Kälte oder Wärme) — sch., sch. wéi kal! — sch., sch. (zu einem Kind, das man bettet und warm einhüllt).
schuckeleg, -ig Adj./Adv.: «behaglich warm» — 't as gutt sch. heibannen [Bd. 4, S. 188] — wann een aus der Keelt dobausse kënnt, da spiirt een ewéi sch. et heibannen as — dafür gelegtl. auch: schuckereg.
schuckelen trans./intr. Verb.: 1) «hudern» — d'Kluck schuckelt d'Hénkelen; 2) refl.: «sich ins (warme) Bett kuscheln» — schuckel dech an däi Bettchen, da bas de geschwë warem — dafür auch: schuckeren — cf. kuschelen, kutschelen, duckelen.
schuckereg, -ig (lok.: schuckerzeg, Lenningen: schockereg) Adj./Adv.: «empfindlich (kalt), fröstelnd» — et as sch. kal — 't as mer esou sch. — cf. schockereg, schodereg, schuddereg, erkaalt sub 2).
schuckeren intr. Verb.: «frösteln» — et schuckert än, et géing än am léifsten an den Uewe schlaufen — cf. schuckelen.
Schuddefruucht F.: «Schotenfrucht» (Kollektiv, lok. Redingen) — Sch. soll am Stréi leien (Schotenfrüchte sollen nicht zu früh gedroschen werden) — cf. Schutt I.
Schudder I F.: «großes Bohreisen» (Wb.06).
Schudder II (Pl. Schudderen) F. und M.: «Schauder» — s. Schudderéng.
Schudder III (lok.: Vianden) M.: «Hautschuppen» — cf. Schupp II, Schubber.
schuddereg, -ig Adj./Adv.: «fröstelnd» — 't as mer sch. — et as sch. kal — cf. schuckereg.
schudderen unpersönlich. und refl. Verb.: 1) «schaudern, erschaudern, ekeln» — et huet (ech hu) mech geschuddert, wéi ech e gesinn hun do leien — ech sch. mech nach, wann ech drun denken; 2) «frösteln» — ech brauch mech nëmmen eng Kéier ze sch., dann hun ech de Schnapp.
Schudderéng (Pl. Schuddréngen — lok.: Schudderigen, Schiddréngen, Wiltz: Schuddricht, Schuddrischt) F.: «der Schauder, die Gänsehaut» — d'Schuddrénge si mer (d'Kopp) ausgaang (ein kalter Schauder) — et leeft mer nach eng Sch. d'Kopp aus (iwwer de Réck), wann ech drun denken — d'Schiddrénge si mer ausgaang, wéi ech et héieren hun — eng kal Sch.
Schueber- -dag M.: «Schobermeßtag» — in der Ra.: Sch. hëlt de Kabes Rot, of et dës gët odder nët — cf. häderen. -fouer (lok. Echt.: Schoberfouer, Nösl.: Schoberfor) F.: «Schobermesse» — dat as déi rengste Sch. (viel Lärm) — cf. Fouer II sub 1), Baartelméis; -méindeg M.: «Montag der Schobermesse»; -mëss F.: 1) «Schobermesse» — Wetterregel: Sch., Wanter gewëss — et war eppes ewéi eng Sch., déi rengste Sch. (viel Krach und Lärm); 2) «Jahrmarktsgeschenk» — cf. Fouer sub II, 2); | |