| Schwester, Schwëster (lok. Remich: Schweschter — s. Pa. St. Karte 4 — dafür weitgehend auch: Sëschter, Sëster) F.: 1) «Schwester» — méng kleng, grouss Sch. — Zussetz.: Biet-, Stéifschwester; 2) (in dieser Bed. nicht: Sëschter) «Nonne» — hatt as Sch. gin — eng kleng Sch. (eigtl. und «Schwester an der Kinderbewahrschule») — eng léif kleng Schwësterchen — Ra.: d'Schwestere bestueden ëmmer an — cf. Nonn — Zussetz.: Bitz-, Kiche-, Kranke-, Operatiouns-, Schoul-, Spill-, Stierfschwëster — Abl.: Geschwëster, Geschwësterkanner.
Schwester(e)wunnéng F.: «Wohnung der Schulschwestern».
Schwëtz F.: «Schwitze» (Ga) — d'Hait an d'Sch. dun (die Häute abschwitzen — Gerbereispr.) — cf. schwäässen sub 1)a.
Schwiefsee F.: «Schweifsäge» (Wb. 06).
Schwier (Nösl.: Schwärr, Wiltz: Schweer, Vianden: Schwär) M.: «Schwär, Geschwür» — en huet den Hals voller Schwieren — de Sch. as zeideg, as opgaang — Zussetz.: Blutt-, Moschwier. [Bd. 4, S. 203]
schwieren (lok. Echt., Wiltz: schweren — Konjug.: Ind. Präs.: du schwiers, schwiirs — in vielen Lokalma. nur im Part. Prät.: geschwuer, Echt.: geschwor, Nösl.: geschwuarren) trans./intr. Verb.: «schwören» en huet nët héijer geschwuer wéi op deem Metzler séng Hamen (schätzte die Schinken dieses Metzgers sehr hoch ein) — en huet un hie geschwuer (hatte eine hohe Meinung von ihm, Vertrauen) — ech kënnt der et sch. — ech hätt geschwuer, du wiirs et, sou huet deen der geglach — Echt.: ich hat mich dës geschwor, nët mi mat him ze schwezen — dem Däiwel e Bän (erof-)sch. (für alles und jedes schwören, ob wahr oder falsch — C) — Zussetz.: beschwieren — cf. Gafel sub 5).
Schwiewel (lok. Echt., Wiltz: Schwewel, Vianden: Schwiäwel, Nösl.: Schwäwel) M.: 1) «Schwefel» — si halen zesummen ewéi Pech a Sch.; 2) «Schwefelstaub» (Winzerspr.).
Schwiewel- / schwiewel- -balleg M.: «Schwefelzerstäuber» (Winzerspr.); -bléi F.: «Schwefelblüte» (loser Schwefel); -gallem M.: «Schwefeldampf» — de Sch. deet een ersträmmen; -giel Adj.: «schwefelgelb»; -kränkt F.: «Oïdium» (lok.: Schengen) — cf. Sprëtzkränkt; -männchen M.: «Knallfrosch» (C); -pond F.: «Spund mit Haken, woran beim Schwefeln der Fässer der brennende Schwefelschnitt hängt»; -saier F.: «Schwefelsäure»; -spoun † M.: «Schwefelhölzchen, Zündhölzchen» — jetzt dafür: Fixspoun; -wick F.: «Schwefelschnitt» (lok.: Esch a. d. Alz.) — cf. Brätschëft.
schwieweleg Adj.: «schwefelig».
schwiewelen (Nösl.: schwäwelen, schwiäwelen) trans. Verb.: «schwefeln» — d'Fässer, d'Beie sch. — d'Riewe sch. goen.
schwiewen (Nösl., Vianden: schwiäwwen, schwuäwwen) intr. Verb.: «schweben» — den Héngerdéif schwieft an der Luucht — wou soll dee Jong dann elo an der Welt erëm sch.? (sich herumtreiben) — wou schwieft deen dann erëm, e sollt laang doheem sin — hie schwieft an der Minettsgéigend doruechter — e schwieft am siwenten Himmel, an der Luucht, an de Wollécken (er ist mit den Gedanken in den Wolken) — dat schwieft nach alles an der Loft (ist noch ungewiß).
Schwill I (lok.: Echt.) F.: «Anschwellung» — s. sub schwëllen, Geschwill.
Schwill II (lok.: Greiveldingen) F.: «Wäscheklammer».
Schwindel M.: 1) «Schwindel, Betrug» — dee Sch. kenne mer! 2) (Neol.) — s. Schwemmel.
schwindeleg — s. schwemmeleg.
schwindelen intr. Verb.: «schwindeln» — dazu: Schwindler M.: 1) «Schwindler»; 2) «Angeber»; Schwindelmeier M. — Zussetz.: beschwindelen.
Schwindsucht (Neol.) F.: «Schwindsucht» — dafür auch: Auszieréng, derb: Vreckecht — mäi Portmonni huet d'Sch.
Schwippschwoër M.: «Schwippschwager».
schwireg Adj.: «schwierig» (Neol.) — dazu: Schwiregkät F. — en hat Schwiregkäten — si hun him Schwiregkäte gemaacht.
Schwirrel M.: «Feldschwirl» (Locustella naevia).
Schwitz M.: 1) «Hundename»; 2) «Dummerian» — du (domme) Sch.!
Schwiwwelpëtz (lok.: Lieler) N. — s. Wibbelpëtz, Jubbel-, Juckelpëtz.
Schwob I M.: 1) «Schwabe»; 2) «Dummkopf, leichtgläubiger Mensch» — sou e(n domme) Sch.!
Schwob II M.: «Schwabe» (Stück Reifen oder Stückchen Holz, das die Böttcher in den Schluß eines Reifens legen, wenn er zu weit ist — Ga).
Schwob III M.: «Küchenschabe» (Kerbtier).
Schwob IV (Dim. Schwebercher, Schweebcher): «frühere Kartoffelsorte».
Schwod M. und F. — s. Schluecht II.
Schwoër, Schwor (Pl. Schworen — Mosel: Schwoar, Echt.: Schwouer, Pl. Schwäier, Mittelsauer, Vianden: Schwar, Pl. Schwär) M.: «Schwager». | |