StréikappStréikäiper-kéiperStréiknapp-koupStréikuchStréikuerfstréimannStréimattStréipabeierStréipatschStréipätterStréipoppStréipréiter-péiterStréipressStréisakStréisälStréisälerknuetstréischafesStréischappStréistullStréiwëschStréizockerstréiwitwerstreideg, -igStreidegkät, -keetstreidenGestreitsstreidesStreider(t)streidereg, -igStreidereiStreideschstréieg, stri-igStreielsStreikstreikenStréilstréilenstréimegstréimenStréimungStreiselStreiselkuchStreiseltaartStreiseltäertchenStreiselbréitchenStreiselbréitchenStreiselbréitchenStrëment, StrumentstremmenStremmläifStrëmpStrëmpchenStrempel, StrëmpelstrempelenstrengStrengelStrenghät, -heetStrengtstrengenstrengzerhandstrénkegstrénkenStrénkentaartStrenzStrenzekappstrenzenStrëppStrëppkampStrëppheftstrëppenGestrëppsStrëppereiStrëppertStrëpplekStrëtzStrëtzebudStrëtzvigelchenStrëtzbéchsStrëtze(l)gebäcksstrëtzen, strutzenGestrëtzStrëtzer(t), Strutzer(t)Stribbes(chen)StrichstriktStriefStriefstriefsam, streefsemstriewenGestriefsstriewenStriewerStrigelstrigelenGestrigelsStrillesstrimmeg |  -kapp M.: «Stroh-, Dummkopf»; -käiper, -kéiper M. — s. Mäicher sub 1), Schoffass; -knapp, -koup M.: «Strohhaufen»; -kuch M.: «gewöhnlicher Kuchen ohne feinere Zutaten» (Wb.06); -kuerf M.: «Strohkorb» — cf. -käiper; -mann (Dim. -männchen) M.: 1) «Strohmann, -puppe» — Folkl.: ein St. wird Aschermittwoch, am Kirmesmittwoch, lok. Burgsonntag verbrannt; 2) «Strohmann» (übtr.); 3) «Strohmantel auf einem Bienenkorb» (Ga) — cf. -frächen, -popp; -matt F.: «Strohmatte» — cf. Paillasson; -pabeier M.: «grobes, aus Stroh gefertigtes Papier»; -patsch F. — s. Schläich II; -pätter M. — s. Dafzocker; -popp F.: «Strohpuppe» — cf. -mann, -frächen; -préiter, -péiter M. — s. Préiter sub 2) — cf. Préitermännchen, Bannpréiter. -press F.: «Strohpresse»; -sak M.: «Strohsack» — e läit um St. — Kinderreim: Quetsche si keng Praumen, wie mam Aasch am St. läit, läit nët an de Plaumen; -säl N.: «Strohseil» (zum Garbenbinden); -sälerknuet M.: «Knoten im Strohseil» (auch: Schifferknoten) — cf. Hunnekapp sub 1); -schafes — in der lok. Var.: Strischafes (Engelmann — Vianden) F.: «Strohkorb zum Aufbewahren von Obst» — cf. Schoffaass, Stréikäiper; -schapp M.: «Schuppen zum Lagern von Stroh»; -stull M.: «Stuhl mit Strohgeflecht»; -wësch M.: «Strohwisch»; [Bd. 4, S. 297] -zocker M.: «Zuckerbohnen geringer Qualität» — cf. Sträzocker, Dafzocker, Fëschelchen sub 3)a.; -witwer (auch wie hd.) M.: «Strohwitwer».
streideg, -ig (phV. s. sub streiden) Adj./Adv.: 1) «streitsüchtig» — dat as emol e streidege Mënsch — dazu: Streidegkät, -keet F.: «Streitsucht» — cf. streidereg; 2) «streitig» — engem eppes st. maachen.
streiden (Part. Prät.: gestridden, lok.: gestrid[en], gestridd — phV. Nösl.: strëgden, weiter südlich im Ösl.: stregden [-ε-], Südwesten: strëdden, Mittelosten: stredden [-ε-], lok. Echt.: streiden) intr./refl. Verb.: «(sich) streiten» — si st. ëm (fir) all Dreck, (manner wéi) näischt a widder näischt, näischt an nammel näischt (wegen Nichtigkeiten) — Kanner, streit nët! (auch zu Erwachsenen gesagt) — si hun sech drëm gestridden — si streide mateneen — wouriwwer streide mer dann? (worüber diskutieren wir?) — wourëm st. mer? (worum geht es?) — Abl.: Gestreits (lok.: Gestrits) N. — Zussetz.: be-, of-, zerstreiden — cf. Sträit und Komp.
streides Adv.: «streitend» — mir si bal st. auserneegaang — substant.: «Anlaß zum Streit» — si hun elo kee Streides méi.
Streider(t) M.: «streitsüchtiger Mensch» — géi mer ewech, du ale St.!
streidereg, -ig Adj.: «streitsüchtig» — wéi bas du haut esou st.! — e streiderege Geck — en huet eng st. Oder — cf. streideg sub 1).
Streiderei F.: «(unnütze) Streitigkeit» — maacht är St. ënnert iech aus!
Streidesch F.: «streitsüchtige Frau».
stréieg, stri-ig Adj.: «faserig» — stréieg(t) Fleesch — d'Boune si st. — st. Hor (sprödes Haar) — cf. sprock, strénkeg, Stréi.
Streiels (Ösl.) M.: «Streu von Heide und Ginster» — mat der Hädséissen op de St. goen — cf. Strä, Strägins, Sträes, Streëlskoup.
Streik M. — wie hd. — dazu: streiken intr. Verb. — dafür auch: Grève maachen.
Stréil F.: «Striegel» — cf. Strigel.
stréilen trans. Verb.: 1) (auch refl.) «strählen, kämmen» (spaßh. oder iron. für Menschen) — d'Päerd, den Hond st. — (sech) d'Hor, de Baart, de Bless st. — hatt brauch eng Stonn fir sech ze st. — hien as schéi gestréilt — cf. strigelen, kämmen sub 1), Bless I sub 4); 2) «streicheln» — d'Kaz as häämlech, si léisst sech st. — abweisend: géi stréil déng Giedel! — cf. sträichelen sub 2); 3) (iron.) «prügeln» — ee mam Martini, mat der Rutt st. — komm, mäi Beschten, dass ech dech e bëssche st.!
stréimeg — s. strummeg.
stréimen intr. Verb.: «strömen» — d'Leit komme gestréimt — iron.: wuer stréims de? — cf. strummen.
Stréimung F.: «Strömung» — en as an d'St. komm (eigtl. u. übtr.) — cf. Stroum.
Streisel M.: 1) «Zuckerstreusel» (Mischung aus Butter, Zucker, Mehl, ein wenig Milch, Zimt); 2) «Streuseltorte, -kuchen» — dazu: | |