LWB Luxemburger Wörterbuch
 
Strudel bis stucken (Bd. 4, Sp. 301b bis 302b)
 
Strudel M. — wie hd. — cf. Trëndel.
 
Struewel F.: «Zertrampeltes, Zerwühltes» — d'Bett as eng St. an elauter.
 
struewelen (phV. Nösl.: strawelen, Westösl.: strowelen, Mittelösling: ströwelen, Echt., Wiltz: stroawelen, Wiltz auch: sträwelen) intr. Verb.: «strampeln» — dat Klengt struewelt mat Arem a Been — d'Kand huet sech aus der Decke gestruewelt — e struewelt [Bd. 4, S. 302] wéi e Kiewerlek, deen um Réck läit — ech hu missen (al) st., fir nozekommen — mir sin duurch de Schnéi gestruewelt — übtr.: hien huet (al) misse st., fir aus der Schold erauszekommen — en huet sech an d'Luucht gestruewelt — en huet sech derduurch gestruewelt — Antwort auf die Frage nach dem Befinden: et struewelt een alt esou — Abl.: Gestruewels N. — cf. strampelen, strabbelen.
 
Strueweler M., Struewelesch F.: 1) «unruhiger Mensch, zappeliges Kind»; 2) «ehrgeiziger Mensch, Streber».
 
strulazeg, -ig (Ton: 1) — s. sturazeg.
 
Strulles M.: 1) «plumper, vierschrötiger Mensch» — e St. an e Stura — Zussetz.: Bauerestrulles; 2)s. Strolles.
 
Strumm I (lok.) M. — s. Stroum.
 
Strumm II (Dim. Strimmchen) F.: «Strieme» — e Gesiicht voller Strummen — dat gët ('t bleift) eng St. — cf. Schrumm, Schréim, Schréips, Blimmchen sub 2)a.
 
strummeg, -ig Adj.: «striemig» — dafür auch: stréimeg, strimmig.
 
strummen intr. Verb.: 1) «eilen, laufen»; 2) «herumstrolchen» — cf. stréimen, stroumen, strudderen sub 1).
 
Strunz, Strunzel, Strunsel F.: «Frauenzimmer» (abfällig) — cf. Sprunz(el), Strutz II, Strëtz sub 2).
 
strunzs. strutz I.
 
strunzen I (lok.: strunselen) intr. Verb.: «harnen» — cf. strutzen, strëtzen.
 
Strunzen II Pl. (F.?): «Rolltabak» — cf. Strolles, Strulles.
 
Strunzkachel (lok.: Wiltz) F.: «Nachttopf» — cf. Pottschamb.
 
Strupp F.: 1)s. Strëpp sub 1)a.; 2) «Stangenartiges» — a. «Eiszapfen» (lok.) — dafür auch: Äisstrupp — cf. Stroll, Kaachel; b. «Zuckerstange» (lok.: Echt. — die Verkäuferin hieß: d'Struppefra) — Zussetz.: Zockerstrupp; c.s. Stroll sub 2).
 
Struppebuuscht M. — s. Struwwelbuuscht.
 
struppeg, -ig Adj.: «struppig, borstig» — st. Hor — ruppeg a st. (ungepflegt) — sief nët esou st.! (übel gelaunt) — lok. Echt. (drohend zu einem unartigen Kind): de struppige Judd hëlt dich!
 
StruppegromperF.: «frühere Kartoffelsorte» (cf. Gromper).
 
strupp(e)voll, struppel-, strups-, strubbel-, gestrupptevoll Adj.: «übervoll» — de Sall war st. — cf. schlubbervoll.
 
struppen (lok. Bodange [belg. Prov. Luxemburg]) intr. Verb.: 1) «barsch reden»; 2) «herumstrolchen» — cf. strummen sub 2).
 
Struppes M.: «kleiner, dicker, auch: ungepflegter, ungeschlachter Mensch» — cf. Strulles sub 1).
 
strutz I (lok.: strunz, stutz) Adj./ Adv.: «steif» — d'Kleder stongen em st. ewech vun Dreck — méng Fanger stonge st. ewech vu Keelt — d'Hor stonge st. an d'Luucht — cf. stracks.
 
Strutz II F. — s. Strëtz sub 1 und 2.
 
strutzens. strëtzen.
 
Strutzléinchen N., -maschin F.: «Bettnässerin» (bes. von Kindern gesagt) — cf. Strëtzbéchs.
 
Strutz(el)gebäck N.: «Spritzgebäck» — cf. Strëtze(l)gebäcks.
 
Struwwel- -baart M.: «wirrer Bart, auch: Person mit wirrem Bart»; -buuscht M.: «wirres Haar, auch: Person mit wirrem Haar»; -kapp M.: «wirres Haar, Wirrkopf»; -péiter M.: «Struwwelpeter».
 
struwweleg, -ig (lok.: struwelig) Adj.: «wirr» — st. Hor — e struwwelege Baart.
 
stubbendäischter (lok.) Adj.: «stockdunkel» — cf. stackdäischter.
 
stuckeleg, -ig Adj.: 1) «holperig» — e stuckelege Wee — cf. knubbeleg sub 1); 2) — e stuckelegt Gefier (Wagen in dem man [hin- u. her-]geschüttelt wird).
 
stuckelen trans./intr. Verb.: «rütteln, schütteln» — op deem Won gët een al gestuckelt — eng Kar, e Won stuckelt (een) — wie stuckelt um Dësch? — den Dësch stuckelt, lee eppes drënner! — stuckel nët esou! — Abl.: Gestuckels N. — ech sin ewéi geriedert vun all deem Gestuckels — cf. rëselen sub 1).
 
stucken trans. Verb.: «stauchen» — d'Säck gi gestuckt wa se bal voll sin, fir datt d'Fruucht sech soll säckelen, dass nach eppes soll dragoen — wann een zevill giess huet, seet ee spaasseg: ech muss mech emol st. — Zussetz.: astucken — cf. stuppen sub 1), säckelen.

 

Eingabe
Wörterbuchtext:
Stichwort:
 
  

 

© 2010 - Projekt LexicoLux des Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises der Universität Luxemburg, in Kooperation mit dem Kompetenzzentrum für elektronische Erschließungs- und Publikationsverfahren in den Geisteswissenschaften an der Universität Trier
Hinweis zum problematischen Wortgut