Luxemburger Wörterbuch

stuerkeg, -ig Adj.: 1) «starrköpfig» — wann en dee stuerkege Kapp nët hätt! 2) «rauh» (von Stoffen gesagt).

stuerkelen intr. Verb. — s. stiirkelen — cf. stuerjelen, tiirkelen.

stuerksen, stuurksen — s. stiirksen II, staren.

Stuess M. — cf. Stouss sub 4)e.

Stuf, Stuff, Stouf F.: «Nut, Nute, Zapfenloch» — cf. stouwen.

Stuff († Echt., Westen: Stouf — Pl. Stuwwen, Stuffen, Dim. Stiffchen — s. d.) F.: 1) «Stube, heizbares Wohnzimmer» — † lok. Echt. (C): d'Stouf as hei dee voam grusse Bakowen ous geweermte Roum — dazu: op der Stouf schlofen — déi gutt, bescht, besser (Besuchszimmer), hënnescht, viischt St. — eng sonndes, wäertes St. — de Wanter gouf an der St. giess, de Summer an der Kichen — mir brauche keng St., fir nëmmen dran ze kucken — hei as et wéi an enger St. (warmer, windstiller Platz) — hir Wunnéng huet eng Kachkichen, eng (grouss) St., eng Schlofkummer an e Buedzëmmer — Ballspiel: Stuff spillen; 2) «Schankstube» — wie geet an d'St.? (wer bedient in der Schankstube?) — Zussetz.: Wiirtsstuff; 3) «Schlafraum der Soldaten» (Mil.) — heute meist: Zëmmer — ech gin op d'St. — cf. Bud sub 2), 3)a. — Zussetz.: Bak-, Bitz-, Streckstuff.

Stuff-/Stuffe(n)-/ Stuwwe(n)- -dir F.: «Stubentür» — e war esou prësséiert (er hatte es so eilig), en huet d'St. bal matgeholl; -fënster F.: «Stubenfenster»; -kummer F.: «Zimmer neben oder über der Stube»; -schaf M.: «Stubenschrank»; -känki M.: «Petroleumstubenlampe» — cf. Kichekänki, Suspensioun; -luucht F.: «Stubenlampe»; -miwwelen Pl. M.: «Stubenmöbel» — im einzelnen: -dësch, -stull, -schaf; -uewen M.: «Stubenofen»;

Stuffe(n)-/Stuwwe(n)- (Mil.) -déngscht M.: «Stubendienst»; -eelsten M.: «Stubenältester»; -papp M. — s. d. Vor.; -wuecht F.: «Stubendienst».

Stuffi (lok., z. B. Ell, Redingen) M.: «in geschlossenem Topf gekochtes Gemüse» — frz. étuvée, étouffée.

Stull (Pl. Still, Dim. Stillchen — s. d. — Osten und Norden: Stoul, Pl. Stéil) M.: 1) a. «Stuhl» — e Stull huet Stempelen (Been), e Sëtz, e Réck, eng Lien — e St. ouni Lien (Hocker) — e St. mat dräi (véier) Stempelen, mat engem Stréi-, Liedersëtz — e gepolsterte, e gefliechtene St. — hien huet äis emol kee St. ugebueden (duergesat — grobe Unfreundlichkeit) — bei deem Wieder sin ech de ganzen Dag vun engem St. op deen anere gerëtscht — an deem Haus hei geheien ech kee St. méi ëm (hier werde ich nie mehr verkehren) — ech sollt vum St. falen! (vor Überraschung) — e krut de St. virun d'Dir gesat — e pecht um St. (übtr.: er will sein Amt nicht aufgeben) — sich e Stoul (eng Kroun) am Himmel verdéinen (C) — d'Still am Theater waren all besat — Rätsel: 't [Bd. 4, S. 304] as eppes, wann än an d'Haus kënnt an 't hält de Schouss op (de St. — MKr. Nr. 481) — de Meeschter vum St. (der Meister vom Stuhl — Freimaurer) — cf. Dir, Dreck sub 2), Kar II sub 2) (Bauernregel); b. «Kirchenstuhl, früher auch Kirchenbank» — d'Still gin am Enn vum Jor an der Kiirch versteet — mäi St. as um Duxall an der zweter Rei — hir Familjen hat zënter laanger Zäit e St. an der Kiirch (eine ganze Bank) — den éischte St. (an der Kiirch — die erste Kirchenbank) — si hun sech e St. ausgehal (bei einer Stiftung für die Kirche) — Abl.: Gestills N.: «viele (verschiedenartige) Stühle» — de ganze Sall loug voll(er) Gestills; 2) «Webstuhl» — mir hun de St. erausgehäit, et wieft jo kee méi — cf. Wiefstull; 3) «Stuhlgang» — liicht, schlecht, schwéier zu St. sin, goen — wéi as et mam St.? (fragt der Arzt) — Zussetz.: Beicht-, Biet-, Büros-, Daach-, Dréi-, Gaarde-, Genre-, Jonc-, Kaze-(stillchen), Kéi-, Kiche-, Kiirche-, Klambuets-, Lige-, Mëscht-, Nuets-, Priedegt-, Sträich-, Stréi-, Wief-, Wiirtschaftsstull.

Stullgank M.: 1) «Stuhlgang» — säi St. as nët an der Rei; 2) «Fortschritt» — ech muss där Saach emol St. maachen — dajee, St.! — déi Saach kritt kee St. (kommt nicht vorwärts) — cf. Stull sub 3).

Stullzäppchen M.: «Stuhlzäpfchen» — s. Stëppchen sub 3).

stupid (St-) Adj.: «dumm» — dazu: Stupiditéit F.

Stupp (Pl. Stipp, Dim. Stippchen — s. d.) M.: 1) a. «Stummel, Stumpf» (Reststück eines Baumstammes, eines Astes, einer Kerze, Wurstrest, kleiner Schwanz) — e St. vun enger Zigar, Käerz — 't as nach e St. an der Fläsch — hien huet d'Bäm schlecht geschnidden (ofgeseet), et stin iwwerall nach Stipp — cf. Stomp; b. «Holzklotz» (dient beim Zerkleinern von Holz) — dafür auch: Holzstupp, -stack, Stack sub 1); c. «Penis»; 2) a. «dicker, untersetzter Mensch» — en as nët grouss, 't as esou e (klenge, décke) St.; b. «Kosename» — dafür auch: Stuppes(chen) — cf. Stippchen sub 4) c.; 3) a. «Hund mit Stummelschwanz»; b. «Hundename» — dafür auch: Stipp — komm St., mir gin (wenn jem. stark übertreibt) — komm St., mir gin, sot de Schéifer zu séngem Hond, lo fänkt en un ze stéchelen (stëppelen), wéi de Paschtouer an der Mass vum «guten Hirten» gepriedegt huet — Zussetz.: Grompre-, Kéi-, Noperstupp.

Stuppaasch M.: «kurzbeiniger Mensch» — Spruch: bas d' e St., bleifs d' e St.

stuppriichtewech Adv. — verstärkend zu: riichtewech — cf. strutz I.

Stuppschwanz M.: 1) «Stummelschwanz»; 2) «Name des kleinen Fingers» — cf. Fanger (Bd. I, S. 303, 1. Spalte), Daime(r)lek, Schwanz.

Stuppech, -ich ON.: 1) «Stubach» — Dorf der Gemeinde Burg-Reuland, Kanton St. Vith, Belgien; 2) «Stuppich» — (Stellenbez.) Gemeinde Fischbach/Mersch — Ra.: wéi d'Braut vu St. (so armselig, so dumm) — cf. Fluppech.

stuppeg, -ig Adj.: «kurz, klein, gedrungen» — eng st. Nues — st. Fanger(en) — e stuppege Mënsch — e stuppege Rack — übtr.: st. Gedanken (s. d. sub 2) — cf. stompeg, Salem.

stuppen (lok.) trans./intr. Verb.: 1) «stauchen» — engem eng st. (herunterhauen) — cf. stucken; 2) «buttern» — cf. rompen, bäichelen.

Stuppes(chen) M.: «Kosename» — cf. Stupp sub 2)b.

Stuppi I M. — s. d. Vor.

Stuppi II (lok.: Rümlingen/Clerf) M.: «Kartoffeln mit brauner Tunke und Fleisch als Eintopf» — cf. Stuffi, Gromprestupp.

Stupsnues F.: «Stupsnase».

stur (Neol.) Adj.: «stur» — stäif a st. behaapten — cf. stoar, tockeg.

Stur-, Stuerkapp M.: «Starrkopf» — cf. Stoarkoap.