troteren, troa-GetrotersTroterer, TroatererTratert, Troterjann, -tinnesTroterTrote(re)schTrotermates, Troater-TrotttrottenTrottinettTrottoirTrëttuarTrotztrotztrotzdeemtrotzeg, -igtrotzenGetrotzTrotzkappTroukesdagTrounTrounhimmelTrounierwentrounenTrouschttrouschtmiddeg, -igTrouschtmiddegkät, -keetTrouschtpräisTrois-quartsTrois-kaarsmantelTrubbeltrubbel, trubbelegtrubbelenTrubbeljann, -jongTrubbelement, TrublementTrubbelwiesentrubléierenTruddeltruddelenTruddelerTruechtTraittruechtenTrueljenTruffTruff-TruffhädTruffkaulTruffe(n)-TruffebuedemTruffemesserTruffespuetTruffentrëpplerTruffTrüff, TrüffelTruhTrullalatruljeeTrullesTrullesfaassTrummTrunschTrunschmreiTrinschtrunschenGetrunschsTrunschertTrupjen, -chen, TroupierTruppTruppTrupptruppeg, trupeg, trupseg, -igTruppegkät, -keetTruppestruppséilegTruppséilegkät, -keetTrussTroussetrousséierenTrousseauTrusquinTrutsch, TrutscheltrutschenTschatschackert, TschaktschakerttschäTschechtschecheschtschiipsenTubeTubaTubak, -backTubaaks-Tubacks-TubaaksäschenTubaaksbäzTubaaksbéchsTubaaksbeidelTubaaksblatTubaaksblosTubaaksbritt | troteren, troa- intr. Verb.: 1) «auf der Troter blasen» — früher: den Hiirt trotert — si gin duurch d'Stad t. (mit Musik und Lautsprecherwagen) [Bd. 4, S. 350] — cf. täiten, tuten; 2) «schwatzen» (abfällig) — en trotert engem de Kapp esou voll, datt et engem läschteg gët — Abl.: Getroters N. — hal op mat déngem Getroters! (spaßh. Zus.: et kritt een e Kapp wéi e klengt Bauerenduerf) — Zussetz.: aus-, beieneen-, zesummentroteren — cf. tuddelen sub 2).
Troterer, Troaterer M.: 1) «Spielmann» (lok.: Simmern — Wb.06: Trotert: Hornbläser); 2) «Schwätzer» — dafür auch: Tratert, Troterjann, -tinnes M., Troter F., Trote(re)sch F. — cf. Troter sub 2).
Trotermates, Troater- M.: 1) «Spielmann» — cf. das Vor., Flautert, Palottert, Ho(u)chzäit, Spillmann; 2) «Schwätzer» — cf. das Vor., Quatschert, Troterer sub 2).
Trott F.: «Wegstrecke» — mir hun nach eng gutt T. bis dohinner.
trotten intr. Verb.: «traben, viel laufen» (Ga).
Trottinett (Ton: 3) F.: «Roller, Tretroller» (auch spaßh. für «Fahrrad»).
Trottoir (wie frz., Ton: 1), Trëttuar (Pl. Trottoiren, Trëttuaren) M.: «Gehsteig» — bleift um T., Kanner! — Joffer, bleift mer vum T. erof! (beim Tanz: treten Sie mir nicht auf die Füße!) — den T. maachen (auf den Strich gehen).
Trotz M.: «Trotz» — selten gebraucht, meist in Redewendungen: mir zum T. as hie sénger Wee gaangen — aus T. huet en et gemaacht — an deem Haus as elauter Motz an T. — dafür eher: Klatzkäppegkät, Bockegkät.
trotz Präp.: 1) «trotz» (mit Gen. u. Dativ) — t. dénger (langer) Nues! (dir zum Trotz!); 2) «soviel wie, [eher noch mehr]» — hie schafft nach t. engem Jongen.
trotzdeem Adv.: 1) «trotzdem, dennoch» — e war krank, e koum t. — cf. awer; 2) Konjkt.: «obgleich» — t. (as, att, datt, dass) e krank war, as en nawell komm — cf. obschonn, wéiwuel.
trotzeg, -ig Adj./Adv.: «trotzig» — eng t. Äntwert gin — sief nët esou t.! — cf. klatzkäppeg, käppesch, verbruet, verbuert.
trotzen intr. Verb.: 1) «trotzen» — du brauchs mer nët ze t.; 2) «prahlend herausfordern» — 't huet een deem aner getrotzt — Abl.: Getrotz N.
Trotzkapp M.: «Trotzkopf» — cf. Klatzkapp, Déckkapp.
Troukesdag M. — s. Roukesdag.
Troun (lok. Osten: Trunn) M.: 1) «Thron»; 2) (Dim. Tréinchen, Osten: Trinchen) «Abtritt, Abtrittsitz, Nachttopf».
Trounhimmel M.: «Thronhimmel» — cf. Himmel sub 4)a.
Trounierwen M.: «Thronerbe» (Wb. 06).
trounen intr. Verb.: «thronen» — iwwer engem t. wéi eiser Herrgott iwwer Sankt Péiter.
Trouscht (Nösl.: Truust, Osten: Tru(u)st, Drust, Südösl., lok. Mosel: Troust) M.: «Trost» — 't wor alt e klengen T. fir hien — e moëren T. — e sicht säin T. alt, wou en e fënt — Echt.: déi al Fra hoat kän Trust a kä Luktem bei der Schnauer — auf die Frage nach dem Befinden erfolgt die Antwort: dem T. no (leidlich) — ech halen deen as nët (recht) bei T.
trouschtmiddeg, -ig (Echt.: drustméidig, Westösl.: troustmigdig) Adj.: «verzagt, mutlos, niedergeschlagen» — en huet esou t. dra gekuckt — dazu: Trouschtmiddegkät, -keet F.
Trouschtpräis N.: «Trostpreis».
Trois-quarts (wie frz.) M.: «halblanges Kleidungsstück» — in Zussetz.: Trois-kaarsmantel M.
Trubbel (lok. Echt.: Drubbel) M.: «Trubel, Gewühl» — an engem T. (in einer Verwirrung) — cf. Trubbelwiesen, Drubbel, Drummel, Trublement.
trubbel, trubbeleg — s. drubbelig.
trubbelen trans. Verb.: «trüben» — dafür auch: drubbeleg maachen — Zussetz.: vertrubbelen — cf. vertrub(be)l(éier)en.
Trubbeljann, -jong M.: 1) «Störenfried»; 2) «allzu diensteifriger Mensch, der mehr schadet als nutzt» (C).
Trubbelement, Trublement (beide endbetont, lok. Echt.: -mënt) M.: «Durcheinander, Wirrwarr» — an engem T. — et gouf en T. — cf. Trubbel, Torment sub 1).
Trubbelwiesen N. — s. d. Vor.
trubléieren trans. Verb.: «verwirren» — cf. vertrubblen, vertrub(be)- l(éie)ren.
Truddel F.: 1) — s. Druddel; 2) «Streckentelephon» (Eisenbahn — lok. Esch a. d. Alz.).
truddelen — s. druddelen — Zussetz.: ver-, zer-, zesummentruddelen.
Truddeler M.: 1) — s. Druddeler; 2) (lok.: Oberkerschen) «umherziehender (schlechter) Musikant».
Truecht (phV. lok. Mosel, z. B. Ehnen: Druet, Echt., Wiltz: Troacht [-x-], Ösl., z. B. Clerf: Traacht [-ç-], Nösl.: Traït; lok.: Weiswampach: [Bd. 4, S. 351] Draït M. — cf. auch Ltb. 6) F.: 1) — s. Druecht, Droécht; 2) «Wurf» (lok.) — eng T. Fierkelen; 3) (lok. Nösl., z. B. Weiswampach) — | |