LWB Luxemburger Wörterbuch
 
tuten bis Tuusch (Bd. 4, S. 357b)
 
tuten intr. Verb.: 1) a. «auf einem Instrument blasen, tuten» — den Hiirt tut: d'Schwäin eraus! — substantiv.: dee kennt vun T. a Blosen näischt; b. «hupen, Signal geben» — de Bäcker tut (bei der Hauslieferung) — de Bier (Hüttenwerk-, Fabriksirene) tut; 2) a. «schwatzen» — deen tut engem d' Ouere (de Kapp) voll; b. «brüllen» (vom Rindvieh gesagt) — d'Kéi t. ewell déi ganzen Zäit, dränk s'emol! — d'Kou tut ewell de ganzen Dag, se wäerd spilleg sin; c. «heulen» — d'Wëllef t. — cf. haulen sub 1); d. «heftig weinen»; 3) «trinken, zechen» — en huet de ganzen Dag getut — e sëtzt deeglaang am Café ze t. — Abl.: Getuuts N. — cf. täiten.
 
Tuterlu (Ton: 1 oder 3) M.: «Getue» — de Rescht as T. (R III 25) — cf. Tirlittiti, Tirlittchen.
 
Tutert M.: «Zecher».
 
Tuthuer N.: «Blashorn» — cf. Täithuer.
 
Tutsch I F.: 1) «Beule, Stoßstelle» — cf. Téitsch, Bless II.
 
Tutsch II F. — s. Tuusch I.
 
Tutsch III F.: «altes Weib» — dafür auch: Tatsch — dazu: Tutschendag M.: «freier Tag d. Hausfrau(en)».
 
tutscheg, -ig Adj.: «geschrumpft» d'Äppel sin t.
 
tutschens. téitschen.
 
Tuttu M.: «Schoßhündchen — auch als Hundename».
 
Tuujhemesser, Tiijhe- N.: «Schaftmesser».
 
Tuusch I, Tiisch F. — s. Téitsch, Tutsch I.
 
Tuusch II (lok.) F.: 1) «Hornisse»; 2) «Hummel» (lok., z. B. Fels, Senningen). [Bd. 4, S. 359]

 

Eingabe
Wörterbuchtext:
Stichwort:
 
  

 

© 2010 - Projekt LexicoLux des Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises der Universität Luxemburg, in Kooperation mit dem Kompetenzzentrum für elektronische Erschließungs- und Publikationsverfahren in den Geisteswissenschaften an der Universität Trier
Hinweis zum problematischen Wortgut