Informationssystem zur Grammatik des Luxemburgischen

entdee-ën auftauen (D) – décongeler (F) – to melt/ thaw (E) LexicoLux Stammformen entdee-ën – entdee-t – entdee-t Kennzeichen regelmaessig Regelmäßiges Verb • Hilfsverb hunn • präfigiertes Verb (ent-) • Trema in -ën Endungen abtrennen? ja/nein

Indikativ Aktiv Präsens ech entdee-ën du entdee-s hien/si,hatt/et entdee-t mir entdee-ën dir entdee-t si entdee-ën Perfekt ech hunn entdee-t du hues entdee-t hien/si,hatt/et huet entdee-t mir hunn entdee-t dir hutt entdee-t si hunn entdee-t Plusquamperfekt ech hat entdee-t du has entdee-t hien/si,hatt/et hat entdee-t mir haten entdee-t dir hat entdee-t si haten entdee-t Futur I ech wäert entdee-ën du wäerts hien/si,hatt/et wäert mir wäerten dir wäert si wäerten Futur II ech wäert entdee-t hunn du wäerts hien/si,hatt/et wäert mir wäerten dir wäert si wäerten Konjunktiv II Aktiv Zusammengesetzter Konjunktiv II ech géif entdee-ën du géifs entdee-ën hien/si,hatt/et géif entdee-ën mir géifen entdee-ën dir géift entdee-ën si géifen entdee-ën Konjunktiv II Perfekt ech hätt entdee-t du häss entdee-t hien/si,hatt/et hätt entdee-t mir hätten entdee-t dir hätt entdee-t si hätten entdee-t Imperativ Partizip Infinitiv Singular entdee! Plural entdee-t! entdee-t entdee-ën B. Passiv Indikativ Passiv Präsens ech ginn entdee-t du gëss entdee-t hie/si,hatt/et gëtt entdee-t mir ginn entdee-t dir gitt entdee-t si ginn entdee-t Perfekt ech sinn entdee-t ginn du bass entdee-t ginn hien/si,hatt/et ass entdee-t ginn mir sinn entdee-t ginn dir sidd entdee-t ginn si sinn entdee-t ginn Plusquamperfekt ech war entdee-t ginn du waars entdee-t ginn hien/si,hatt/et war entdee-t ginn mir waren entdee-t ginn dir waart entdee-t ginn si waren entdee-t ginn Futur I ech wäert entdee-t ginn du wäerts hie/si,hatt/et wäert mir wäerten dir wäert si wäerten Futur II ech wäert entdee-t gi sinn du wäerts hie/si,hatt/et wäert mir wäerten dir wäert si wäerten Konjunktiv II Passiv Einfacher Konjunktiv II ech géif entdee-t du géifs hie/si,hatt/et géif mir géifen dir géift si géifen Zusammengesetzter Konjunktiv II ech géif entdee-t ginn du géifs hie/si,hatt/et géif mir géifen dir géift si géifen Konjunktiv II Perfekt ech wier entdee-t ginn du wiers hien/si,hatt/et wier mir wieren dir wiert si wieren

Wortbildung des Verbs: Präfixverben, Partikelverben opdee-ën

Bemerkungen (intern) None

© 2008.2010 Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises, Université du Luxembourg, Peter Gilles