Informationssystem zur Grammatik des Luxemburgischen

spëtz-en spitzen (D) – rappointir (F) LexicoLux Stammformen spëtz-en – spëtz-t – ge-spëtz-t Kennzeichen regelmaessig Regelmäßiges Verb • Hilfsverb hunn • Konsonantenvereinfachung Endungen abtrennen? ja/nein

Indikativ Aktiv Präsens ech spëtz-en du spëtz hien/si,hatt/et spëtz-t mir spëtz-en dir spëtz-t si spëtz-en Perfekt ech hu ge-spëtz-t du hues ge-spëtz-t hien/si,hatt/et huet ge-spëtz-t mir hu ge-spëtz-t dir hutt ge-spëtz-t si hu ge-spëtz-t Plusquamperfekt ech hat ge-spëtz-t du has ge-spëtz-t hien/si,hatt/et hat ge-spëtz-t mir hate ge-spëtz-t dir hat ge-spëtz-t si hate ge-spëtz-t Futur I ech wäert spëtz-en du wäerts hien/si,hatt/et wäert mir wäerte dir wäert si wäerte Futur II ech wäert ge-spëtz-t hunn du wäerts hien/si,hatt/et wäert mir wäerte dir wäert si wäerte Konjunktiv II Aktiv Zusammengesetzter Konjunktiv II ech géif spëtz-en du géifs spëtz-en hien/si,hatt/et géif spëtz-en mir géife spëtz-en dir géift spëtz-en si géife spëtz-en Konjunktiv II Perfekt ech hätt ge-spëtz-t du häss ge-spëtz-t hien/si,hatt/et hätt ge-spëtz-t mir hätte ge-spëtz-t dir hätt ge-spëtz-t si hätte ge-spëtz-t Imperativ Partizip Infinitiv Singular spëtz ! Plural spëtz-t! ge-spëtz-t spëtz-en B. Passiv Indikativ Passiv Präsens ech gi ge-spëtz-t du gëss ge-spëtz-t hie/si,hatt/et gëtt ge-spëtz-t mir gi ge-spëtz-t dir gitt ge-spëtz-t si gi ge-spëtz-t Perfekt ech si ge-spëtz-t ginn du bass ge-spëtz-t ginn hien/si,hatt/et ass ge-spëtz-t ginn mir si ge-spëtz-t ginn dir sidd ge-spëtz-t ginn si si ge-spëtz-t ginn Plusquamperfekt ech war ge-spëtz-t ginn du waars ge-spëtz-t ginn hien/si,hatt/et war ge-spëtz-t ginn mir ware ge-spëtz-t ginn dir waart ge-spëtz-t ginn si ware ge-spëtz-t ginn Futur I ech wäert ge-spëtz-t ginn du wäerts hie/si,hatt/et wäert mir wäerte dir wäert si wäerte Futur II ech wäert ge-spëtz-t gi sinn du wäerts hie/si,hatt/et wäert mir wäerte dir wäert si wäerte Konjunktiv II Passiv Einfacher Konjunktiv II ech géif ge-spëtz-t du géifs hie/si,hatt/et géif mir géife dir géift si géife Zusammengesetzter Konjunktiv II ech géif ge-spëtz-t ginn du géifs hie/si,hatt/et géif mir géife dir géift si géife Konjunktiv II Perfekt ech wier ge-spëtz-t ginn du wiers hien/si,hatt/et wier mir wiere dir wiert si wiere

Wortbildung des Verbs: Präfixverben, Partikelverben iwwerspëtz-en • zouspëtz-en

Bemerkungen (intern) None

© 2008.2010 Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises, Université du Luxembourg, Peter Gilles