Informationssystem zur Grammatik des Luxemburgischen

spléck-en bersten (D) – éclater (F) LexicoLux Stammformen spléck-en – spléck-t – ge-spléck-t Kennzeichen regelmaessig Regelmäßiges Verb • Hilfsverb hunn Endungen abtrennen? ja/nein

Indikativ Aktiv Präsens ech spléck-en du spléck-s hien/si,hatt/et spléck-t mir spléck-en dir spléck-t si spléck-en Perfekt ech hu ge-spléck-t du hues ge-spléck-t hien/si,hatt/et huet ge-spléck-t mir hu ge-spléck-t dir hutt ge-spléck-t si hu ge-spléck-t Plusquamperfekt ech hat ge-spléck-t du has ge-spléck-t hien/si,hatt/et hat ge-spléck-t mir hate ge-spléck-t dir hat ge-spléck-t si hate ge-spléck-t Futur I ech wäert spléck-en du wäerts hien/si,hatt/et wäert mir wäerte dir wäert si wäerte Futur II ech wäert ge-spléck-t hunn du wäerts hien/si,hatt/et wäert mir wäerte dir wäert si wäerte Konjunktiv II Aktiv Zusammengesetzter Konjunktiv II ech géif spléck-en du géifs spléck-en hien/si,hatt/et géif spléck-en mir géife spléck-en dir géift spléck-en si géife spléck-en Konjunktiv II Perfekt ech hätt ge-spléck-t du häss ge-spléck-t hien/si,hatt/et hätt ge-spléck-t mir hätte ge-spléck-t dir hätt ge-spléck-t si hätte ge-spléck-t Imperativ Partizip Infinitiv Singular spléck! Plural spléck-t! ge-spléck-t spléck-en B. Passiv Indikativ Passiv Präsens ech gi ge-spléck-t du gëss ge-spléck-t hie/si,hatt/et gëtt ge-spléck-t mir gi ge-spléck-t dir gitt ge-spléck-t si gi ge-spléck-t Perfekt ech si ge-spléck-t ginn du bass ge-spléck-t ginn hien/si,hatt/et ass ge-spléck-t ginn mir si ge-spléck-t ginn dir sidd ge-spléck-t ginn si si ge-spléck-t ginn Plusquamperfekt ech war ge-spléck-t ginn du waars ge-spléck-t ginn hien/si,hatt/et war ge-spléck-t ginn mir ware ge-spléck-t ginn dir waart ge-spléck-t ginn si ware ge-spléck-t ginn Futur I ech wäert ge-spléck-t ginn du wäerts hie/si,hatt/et wäert mir wäerte dir wäert si wäerte Futur II ech wäert ge-spléck-t gi sinn du wäerts hie/si,hatt/et wäert mir wäerte dir wäert si wäerte Konjunktiv II Passiv Einfacher Konjunktiv II ech géif ge-spléck-t du géifs hie/si,hatt/et géif mir géife dir géift si géife Zusammengesetzter Konjunktiv II ech géif ge-spléck-t ginn du géifs hie/si,hatt/et géif mir géife dir géift si géife Konjunktiv II Perfekt ech wier ge-spléck-t ginn du wiers hien/si,hatt/et wier mir wiere dir wiert si wiere

Wortbildung des Verbs: Präfixverben, Partikelverben opspléck-en

Bemerkungen (intern) None

© 2008.2010 Laboratoire de linguistique et de littératures luxembourgeoises, Université du Luxembourg, Peter Gilles